حامداچ

بعضی وقتا برای انجام کارای کوچیک هم نیاز به داشتن اعتماد به نفس دارم. مثلا برای نوشتن و کامنت گذاشتن اصلا اعتماد به نفسی در من وجود نداره و حس می کنم اگه چیزی بنویسم مایه ی سرافکندگیم میشه. یعنی تا این حد اعتماد بنفس ندارم.

چند وقتیه خوابای سنگین زیاد می بینم. چند شب پیش خواب یکی از دانشجوهای همکلاسی رو دیدم. یه پسری که کلا شاید نیم ساعت با هم حرف زده باشیم. البته شخصیت اول خوابم نبود و نقش واسط رو داشت اما به هرحال باید از اینکه یه نفر بی هیچ دلیل خاصی یهویی خوابشو دیده خوشحال باشه. من که یادم نمیاد کسی بهم گفته باشه خوابتو دیدم. به نظرم حس جالبیه. حسی که شاید برای بعضیا مهم نباشه و حتی از اینکه کسی خوابشونو ببینه متنفر باشن.

نسبت به ترانه ی آهنگا حساس شدم. با خودم قرار گذاشته بودم که فقط آلبومای چاوشی رو بخرم مگه اینکه خواننده ای یه آلبوم فوق العاده منتشر کنه. آلبوم سیروان رو دانلود کردم و از ترانه ی چندتا از آهنگاش خوشم اومد و رفتم خریدمش. آهنگای قدیمی رو هم وقتی گوش میدم بیشتر از هر چیزی به ترانه هاشون توجه می کنم. بعضی وقتا احساس می کنم شاعر این شعرو برای وصف حال من گفته. اصلا دیگه نمی تونم از موسیقی لذت ببرم.

دوباره افتادم رو دور شعر گفتن. اسمشو شعر نمیذارم. ولی حرفایی هست که با وزن و قافیه گفتنشون لذت بیشتری داره. شعرایی که تو زمانای مختلف گفته بودمو رفتم خوندم. هر کدوم برای یه برهه ی خاص از زندگیم بودن و کاملا تاثیر حال و روحیه ام توشون مشهود بود. مثلا فلان شعرو وقتی گفتم که فلان اتفاق برام افتاده بود. حالا یه چندتا بیت از یه شعرو که توصیف این روزای منه رو اینجا میذارم و بازم تکرار می کنم که اینا فقط برای خودم قابل احترامن و ادعایی هم ندارم.

توی دریای طوفانی، روی قایقم نشستم، واسه ی یاری رسوندن، دل به هیچ کسی نبستم

با تمام حس و جونم، می کنم دائم تقلا، اما از تلاش بی سود، ساکت و مغموم و خسته ام

قایقم اسیر موجاس، انگاری آخر دنیاس، مونده از هرچی که داشتم، یه تبر کنار دستم

میگه هر نفس تو سینه ام، که هنوزم زنده هستم، اما مأیوسم و چشمو، رو به هرچی نوره بستم

دسته ی تبر تو مشتم، توی قلبم حسرت و یأس، با تمام زور دستم، قایقو زدم شکستم

پی نوشت: سعی می کنم بعدا بهتر بنویسم.