در سال هایی بسیار دور و زمانی که بچه بودیم، زنگ ورزش که می شد هر کس یه ژانگولری درمی آورد و باعث راه رفتن روی اعصاب خراب من می شد. یکی به شکل احمقانه ای یقه های تی شرتش رو مثل کانتونا می داد بالا، یه نفر به سبک واکی بایاشی کلاه آفتابی میذاشت، یکی ضربه آزاد رو با قر و قمبیل روبرتو کارلوسی می زد که اغلب هم اوت می رفت و یه اسکولی هم موهاشو مدل بی ریخت رونالدو توی جام جهانی کره و ژاپن کوتاه می کرد. اما همه مون در یک مورد مشترک بودیم و اون هم شلوار گرمکن گابور کرالی ای بود. یه چیز تو مایه های خمره و کوزه.
اردیبهشت پارسال با یکی از دوستان رفته بودیم یه پارک باکلاس شمال شهر. در گوشه ای از پارک تعدادی از دوستان خز که پهلو به کارتن خواب ها می زدن مشغول گل کوچیک بودن. گویا دروازه بان یکی از تیم ها هم ارادت ویژه ای به آقا گابور کرالی داشت و سعی کرده بود تا در حد بضاعت، خود ِ گابور کرالی بشه. واقعا احسنت به روحیه ش. با اینکه از همین فاصله هم معلومه که نصف دندوناش ریخته ولی آفرین به اعتماد به نفسش که وسط کلنی داف ها با این سکنات داره توپ بازی می کنه و خوشحاله. اجرش با سپتون اعظم.
سلام
دروازه رو که دیدم رفتم به دوران کرتاسه
یادش به خیر که توی محله انواع دروازه های گل کوچیک رو رد کردیم و از شدت تکنیک و مهارت های فردی رسیدیم به جعبه ی میوه
نه که کوچیک و کم ارتفاع بود،لذتش برای نشون دادن مهارت بیشتر
خالیشم گل کردن،سخت بود
دخترام که از مدرسه تعطیل میشدن،یه دلیل بهتری برای فان باستن و مارادونا شدن
البته همه مونم گابور کرالی بودیم،با همون خمره و کوزه
البته برای رعایت نسبت تناسب، بهتر بود از تیله به جای توپ استفاده بشه. وانگهی ممکن بود دخترا فکر کنن پسرا دارن هوا رو شوت می کنن و مغزشون عیب کرده.