تنها سفر نکن

با اینکه روز تولدم نه برای خودم نه هیچ کس دیگه ای اهمیت نداره، اما حس خوبی نسبت به این روز دارم. احساس می کنم امروز مال خودمه و اصلا سی ام مرداد با نام و وجود و اگزیستم عجین شده و تا آخر عمر این تاریخ غیرقابل تغییر خواهد بود.

دو ماه پیش با برخی از دوستان رفته بودیم پارک آبشار و دریاچه چیتگر. نم بارونی هم می زد و هوا خیلی اروپایی بود. از بحث درباره وفور جنازه ی قورباغه ها که بگذریم می رسیم به این بچه مچه هایی که مشغول آب بازی تو محیط مخصوص این کار بودن. یعنی یه جایی درست کرده بودن که آب از زمین با شدت می زد بیرون و یکی فشارشو کم و زیاد می کرد و من نگران پسربچه ها بودم که اگه یکدفعه فشار آب زیاد بشه، خب خطرناکه دیگه.

ما پایین عکسیم که خودمونو بریدم!

کلا جای خانوادگی بود و اگر در آینده منم خانواده ی جدید تشکیل دادم حتما دست خانواده رو می گیرم می برم یه جای دیگه. مثلا می برمش سینما تک فیلم روشنفکری ببینه حال کنه. البته من خودم به دیدن سایر شهرها بیشتر علاقمندم.

موضوعی که هست، این گردش های اکیپی و تورهای سفریه که دختر و پسر، قاطی تو هم میرن اینور اونور. اولش با خودم می گفتم خب بابا تور یه روزه اس طوری نمیشه که. اما وقتی الان برخی از هم دانشگاهی های سابق عکسای سفر به خلخال و اسالم و اردبیل رو گذاشتن دیگه توجیهات منطقیم جوابگوی مسئله نبود. به هرحال باید از پدر مادر های محترم پرسید که چطور قبول می کنن دختر مجردشون با چندتا پسر چند شبانه روز بره مسافرت. حالا بیاین بگین من چقدر کوته بین و عقب مونده هستم اما به هرحال این موضوع با فرهنگ ما همخونی نداره.

در آخر سوالی داشتم. چند روز پیش رفته بودیم نمایشگاه بازی های رایانه ای و جایی بود که نوشته بود مخصوص دختران و ما نره خرها رو راه نمی دادن. از اونجایی که مطابق فرهنگ کذاییمون، هیچ ماده ای همراهمون نبود که بره ببینه اون تو چه خبره، الان خیلی کنجکاوم و فضولیم میاد که بدونم ملت اونجا چیکار می کردن و بازی های دخترونه چطوریه که ما نباید ببینیم؟ چرا اونا باید بازی های پسرونه رو ببینن پس؟ کینکتا (فحش دادم؟)

دیدگاهی بنویسید


حواستو جمع کن که بعدی خودتی

در مراسم ختم …

بهت زده و تنها سر جام نشستم که پیرمردی خرذوق با بوی الرحمن میاد کنارم میشینه.

پیرمرد: تازه شروع شده؟

من: آره همین الان تبلیغای اولش تموم شد

دیدگاهی بنویسید


شاجناق

همیشه ی خدا و از همون وقتی که فهمیدم باید در یک محل مشخص …، روی اسمم حساسیت داشتم و اگه کسی قصد مزاحمت برای اسمم رو داشت، غیرتی می شدم و رگ رونم می زد بیرون. متاسفانه چند سالی هم میشه که علاوه بر خز شدن اسمم، شاهد آدمای خلافکار و درپیت توی فیلم ها هستیم که همه از دم اسمشون حامده. واضح ترین مثال هم، چهارشنبه توی سریال چارخونه. از کارهای بد بد و دوپینگ حامد کاویانپور توی ترکیه، و همچنین از طلاق و طلاق کشی حامد حدادی، می رسیم به حامد کمیلی که هردفعه عکسی ازش تو اینترنت دیدیم، یه دختری رو بغل کرده بود و با عوض شدن دولت ها و تغییر جهت باد هم به سمت مسیر باد تغییر جهت میده. حامد گوزن هم که بی خیال.

طفیل که بودم، شوهرخاله ای داشتم که خیلی به حساسیت من اهمیتی نمی داد و هروقت منو می دید (و حتی از پشت تلفن، بعد از اینکه حال منو از والدینم می پرسید داد می زد) حاااااممممد، نمی خوامد! و برای خرق عادت و ایجاد فضای تنوع و خلاق، گاهی مواقع می گفت حااااامممممد، نمی خوامد! باری هم که در کودکی رفته بودیم خونه اشون به قدری این عبارت رو با شعف تکرار می کرد که قصد کرده بودم با لگد بزنم زیر میز میوه شیرینی (از اونجایی که بچه ی لوسی بوده و هستم، چنین کاری از عادات روزانه و سالانه ام بود. ماهانه رو هم نگفتم چون وقتی با عادت میاد خوبیت نداره واسه مرد)

از وقتی که حافظه ام یاری می کنه، به یاد میارم که پیر بود و بازنشسته و البته خاطرات مامانم هم مثل منه. در سال های اخیر، خیلی با شوهرخاله ام ارتباط نداشتیم و بیشتر روابطمون با همسر و فرزندانش بود. تا اینکه شیش هفت ماه پیش توی فامیل شایع شد که شوهرخاله ام آلزایمر گرفته و بعضی اشخاص و اسامی رو یادش نمیاد. کم کم می گفتن جملات رو هر چند دقیقه تکرار می کنه و حتی میگن یه بار انقدر از همسرش پرسیده امروز چند شنبه اس که خاله ام یه کاغذ برداشته و روش نوشته امروز یکشنبه اس، و گذاشته جلوش.

کم کم به جایی رسید که دیگه هیچ کسی رو نمیشناخت. دو ماه پیش می گفتن داره چینی حرف می زنه و چرت و پرت میگه. دچار سردرد شد و بردنش دکتر و رادیولوژی. گفتن یه تومور بسیار پیشرفت کرده و بزرگ سمت راست مغزشه و احتمال موفقیت آمیز بودن جراحی تقریبا صفره. بعد قدرت تکلمشو از دست داد. توی راه رفتن تعادل نداشت و یکبار توی دستشویی زمین خورد و لگنش شکست و افتاد توی رختخواب. ده روز پیش چیزی متوجه نمی شد. پنج روز پیش بیهوش شد. دیروز مرد.

امروز تشییع جنازه اش بود که من نرفتم. چون آدم خیلی محبوبی نبود از مامانم پرسیدم کیا گریه می کردن؟ گفت یه کم دختراش و خاله. گفتم تو چی؟ گفت آره یه کم. واقعا عجب مادر دل نازکی دارم. از بابام پرسیدم کیا گریه می کردن؟ (بابام یه کم اهل جو دادن و اغراق کردنه) گفت هیشّکی. و بعد تعریف کرد: رفتم به … (اسم دخترخاله ام که در آستانه ی پنجاه سالگیه) گفتم خوب شد مُرد راحت شد وگرنه بقیه رو اذیت می کرد. -: [با هق هق] آره راحت شد. -: دیگه شاجناق ندارم! (شوهرخاله ام چون بزرگترین باجناق بود، خودشو شاجناق می دونست) -: آره دیگه شاجناق رفت.

حقش بود به بابام می گفتم آخه پدر من، شما الگوی منی. اگه من این حرفا رو می زدم، نمی اومدی بگی چرا رعایت حال عزادارو نکردی؟ تشییع جنازه جای شوخیه آخه؟

شوهرخاله ام تو زندگیش معتقد بود که خدا و آخرت کشکه و بعد از مرگ کود میشیم. دیگه الان براش مشخص شده که واقعا کشک بوده یا چیزهایی هم وجود داره. خدا رحمتش کنه …

دیدگاهی بنویسید


نخبه ی بی فایدگی

-: من از سازمان سنجش تماس می گیرم.

-: بله بفرمایید؟

-: شما امسال کنکور دادین. حدس می زدین رتبه اتون چند بشه؟

-: یک یا دو

-: خب یه خبر خوب براتون دارم. شما نفر اول کنکور شدی

-: چی؟ هان؟ شوخی؟

-: نه خیلی هم جدیه. شما نفر اول کنکور امسال شدین

-: واااااااااااای ننهههههههههههه، خداااااااااااا یوهووووو عررررررررررررررررر

—————————

طبق حرفی که اینجا زدم، اگه عمه ی محترم بنده هم روزی شونزده هفده ساعت درس بخونه نفر اول میشه. باید دید از این نفر اول شدن چه چیزی به ملت می رسه؟ هان؟ هیچی؟ البته که واسه پر کردن کنداکتور صدا سـ*یما مفید فایده اس.

دیدگاهی بنویسید


معلم روزه دار، شیرکاکائو رو بردار

دیروز تلویزیون خبر جالبی رو قرائت کرد و باعث سرریز شدن ذوقم شد. اینکه حقوق معلم ها و فرهنگیان با اینکه پنج روز از ماه گذشته هنوز واریز نشده و این موجب نگرانی شده و چرا اینطوریه و این چه وضعشه. در همون لحظه یاد کارگرهایی افتادم که سه ماه و شیش ماه و حتی یک سال بدون گرفتن ریالی مشغول کار هستن و برای اینکه شغلشون رو از دست ندن مجبورن که بدون حقوق کار کنن چون اگه نکنن چیکار کنن. جرأت اعتراض هم ندارن که بلافاصله اخراج میشن.

خب شاید برای منی که تماما توی مدارس دولتی درس خوندم اینطوری بوده. معلم های من خیلی ارزشی برای دانش آموز قائل نبودن. از دیر اومدن ها و زود تعطیل کردن و نشستن دست به سینه تا زنگ بخوره و اعتصاب ها که بگذریم می رسیم به نتایجی که بچه ها توی پیش دانشگاهی نیمه دولتی ما گرفتن و بهترین رتبه امون شد هزار و ششصد، در حالی که مدرسه ی غیرانتفاعی محلمون که سالی چند میلیون شهریه می گرفت رتبه های یه رقمی و دو رقمی داشت.

البته که معلمی شغل انبیاس و احترام فرهنگیا واجب. اما اینکه چند روز حقوقشون دیر میشه درحالیکه تعطیل هستن و زیر باد خنک کولر نشستن و تلویزیون می بینن شاید خیلی جای اعتراض نداشته باشه. ضمنا باید قبول کرد که غیر از سه ماه تعطیلی تابستون، کلا معلمی شغل راحتی هم هست و نه تخصصی نیاز داره و نه فعالیت بدنی.

دیروز ساعت نه صبح رفتم روزنامه فروشی. دو تا دختر اومدن و یکیشون همشهری و کیک گرفت و دیگری شیرکاکائو. بعد یه پسری اومد و گفت آقا شیرکاکائو با کیک بدین. کارتخون دارین؟ نه، ولی بانک این بغل هست. من هزار تومن بیشتر ندارم، گفتی این بغله؟

رئیس پلیس گفته که حدود پنجاه درصد مردم تهران بخاطر مشکلاتی که دارن روزه نمی گیرن. بذارید من آمار خودمو که تولرانس کمتری هم داره بگم. نزدیک هشتاد و پنج درصد مردم تهران روزه نمی گیرن که از این تعداد ده درصدشون عذر موجه دارن. البته روزه نگرفتن و حتی روزه خواری عیب نیست و باید به عقاید هر آدمی احترام گذاشت اما اینکه رسانه های داخلی و مسئولین میخوان یه طوری القاء کنن که آره همه مردم روزه هستن و باید با روزه خواری برخورد کرد و بی دینا رو زد له کرد و اینا خیلی جالب نیست. آقا قبول کنین دیگه که بیشتر مردم روزه نمی گیرن چون اعتقاد ندارن.

یادمه پارسال تابستون و بعد از زلزله ی آذربایجان، جوون ها توی صف اهدای خون ساعت ها منتظر می موندن تا هم نوبتشون برسه خون بدن و هم چندتا عکس توووپ برای پیجشون بندازن. الان سازمان خون اعلام کرده که نیاز شدید به خون پیدا کرده و هیشکی به هیشکی. یعنی این جوون های نسل جدید هیچ قید و بندی ندارن و اصلا چرا نسل جدید؟ یه کلیپی امروز دیدم که یه بنده خدایی داره تو سمند جزغاله میشه و تا کمر از پنجره اومده بیرون و بخاطر حرارت شدید و احتمالا سوختگی کامل پایین تنه، نمی تونه بیاد بیرون و فقط فریاد می زنه و دستاشو تکون میده. بعد ده بیست نفر از مردم با اسمارت فون های ضد خششون دو دستی مشغول فیلم گرفتن هستن و بعد از چند دقیقه یه بنده خدایی با کپسول میره آتیشو کم کنه و اون آدمو نجات بده که چون بلد نیست می زنه آتیشو چند برابر می کنه و اون فرد هم کاملا توی شعله های آتیش فرو میره.

در پایان اینو بگم که من خودم جزو بی بخارترین و پرتوقع ترین مردم هستم و اگه فرهنگی بودم همون روز دوم تاخیر می رفتم یقه ی وزیر آموزش و پرورشو می گرفتم و در حین رفتن، وسط خیابون چیپس ماست و ریحون می خوردم و برای وبلاگم از کسی که از شدت گرمازدگی داره می میره عکس مینداختم.

دیدگاهی بنویسید


خاطره های مُردمو زنده کن ۳

هشدار!

هرگز این کار رو توی خونه انجام ندید

کلاس سوم دبستان بودیم. دقیق به خاطر میارم که اسم معلممون خانم کیموس بود. چند سال پیش که اسمش رو توی گوگل سرچ کردم، معنای صریح اسمش شد:

مواد غذایی موجود در معده که با ترشحات و عصیر معدی آغشته شده. کیموس کم و بیش حالت مایعی غلیظ را دارد.

آن زمان دوستانی داشتم بهتر از آب روان شده. اواسط سال تحصیلی ناگهان عملیاتی بین دانش آموزان رایج شده بود که تابعی پیچیده داشت و شخصا یک بار بیشتر امتحانش نکردم.

باید با انگشت های باز، کف دو دست رو بصورت افقی روی هم می گذاشتیم و شخص دیگری همین کار رو بصورت عمودی انجام می داد و سپس دست این دو نفر از وسط انگشت حلقه و انگشت وسطی در یکدیگر فرو می رفت. بعد کسی که دستش بصورت افقی بود دستش رو تا نیمه باز می کرد و لای انگشت هاش رو نگاه می کرد.

تقریبا پوزیشن عمودی

من هیچ گاه نفهمیدم دیدن این صحنه چه لذتی داره تا اینکه چند روز پیش بیشتر در باب این موضوع تفکر کردم و بالاخره بعد از بیست سال تامل و تعمق فهمیدم قضیه چی بوده.

راستی این کار رو با دو انگشت اشاره و وسطی هم می شد انجام داد که تصویر دیگری رو به منصه ی ظهور میذاشت. یعنی مودیلیانی قادر به انجام چنین تصویرسازی هایی نبود.

دیدگاهی بنویسید