یه جمله ی کلیشه ای هست که میگه زندگی کوتاهه و بهتره این دو روزه ی عمر ور شاد باشیم و خوش بگذرونیم و غصه خوردن فایده نداره و این حرفا. میشه از همین استدلال استفاده کرد و پرسید که وقتی عمر کوتاهه چرا غمگین نباشیم؟
پارسال یکی از نامزدهای انتخاباتی در رابطه با تفریحات مردم می گفت که وقتی این جوون ها رو می بینیم که با حال خوب از هیئت های عزاداری بیرون میان لذت می بریم (نقل به مضمون) و منظورش این بود که تفریح به اندازه ی کافی تو جامعه هست. هرچند مردم سبک های زندگی مختلفی دارن و این حرف کمی دیکتاطورمابانه ست اما خیلی هم نادرست نیست. لذتی که در غم و گریه هست در خنده و شادی وجود نداره.
نمی دونم، حتما کسانی که روی شادی تاکید می کنن دلایل خودشونو دارن اما شادی هرچقدر هم عمیق باشه باز مثل غم متعالی نیست. حتی بعضی از ادیان و کتب آسمانی هم روی حزن و غمگینی تاکید دارن و اینکه میگن اسلام دین شادی و نشاطه به نظرم درست نیست و اتفاقا بیشتر توصیه اش روی غم هست. اصلا اصیل ترین حس بین تمام احساسات همین حس غمگینیه و مقدار و دوز غم هست که ارزش معنوی آدما رو تعیین می کنه.
جای تعجبه که تو بعضی از برنامه های تلویزیونی میگن الکی بخندین و خوش باشین. مثلا من خودم وقتی یه فیلم یا برنامه ی طنز می بینم تا وقتی برنامه تموم نشده احساس شادی می کنم اما به محض اینکه تموم میشه دچار یأس و سرخوردگی شدید میشم و از خودم می پرسم که خب حالا که دقایقی خوش بودی چه چیزی بدست آوردی؟ یا مثلا وقتی در جمعی هستم و میگیم و می خندیم دچار یه احساس کاذب خوش بودن میشم و وقتی بعدش تنها میشم چنان ناامیدی و رخوت بر من غلبه می کنه که اگه یه طناب دار تو اتاقم آویزون باشه حتما خودمو حلق آویز می کنم. چرا؟ چون این خوشی ها اصیل نیست. اصلا و کلا حس شادی اصیل نیست و مثل لذت زودگذر افیون و روابط نامشروع خیلی زود باعث افسردگی و دلزدگی از زندگی میشه.
حالا خیلی نمی خوام وارد جزئیات بشم و اطناب سخن نمی کنم ولی غمیگنی، خمودگی و افسردگی نیست و یه حس لذتبخشه که باعث تعالی انسان میشه و همگان رو به حزن سفارش می کنم. یه بیت شعر هم در این باره گفتم:
وقتی عمرم هر دقیقه، با زمان مرگ همنشینه
پس چرا غمگین نباشم، وقتی غم هم دلنشینه
دور همی غمگین بودن خیلی هم بد نیست و این حرف که ایرانیا با این عزاداریا غمگینن خیلی چرته به نظرم!
غم ِ اصلی تو تنهایی ِکه خوشبختی رو با سطل هم از بالا سرت بریزن پایین اصلا احساس نمیکنی!
جانا سخن از زبان ما می گویی
من به تو افتخار می کنم
برای اولین بار در تاریخ این وبلاگ یه پست خیلی خفن و خیلی عمیق و خیلی صحیح نوشتی
نه بهت امیدوار شدم
:|
هیچی
فقط خواستم بگم من یه طناب دارم تو اتاقم… طولش هم مناسبه… سبز تیره س یه خورده زدگی داره ولی پاره نمیشه تضمینی… من فعلا ازش استفاده نکردم میخوای تو ببر استفاده کن ثواب داره مال خدا حروم میشه گوشه اتاق!
بعدنشم… من شادی باعث رخوت و خمودگیم نمیشه منتها استرس میگیرم… فک میکنم بابت هر خوشی و خوشحالی ای که دارم باید تاوان پس بدم… واسه همین غم بیشتر دوس دارم… وختی غمگینم عذاب وجدان ندارم
متواری هستم، یک خل
گویند خدا همیشه با ماست. …
اس غم نکند خدا تو باشی !
همون لحظاتی که با بقیه شادی یا یه فیلم خنده دار میبینی شاد میشی خودش شبهه برانگیزه که آیا واقعا شاد میشی؟ به راستی که ایا؟
قبول دارم
بله. غم و تنهایی. خیلی خوبه
بنده همچین جسارتی نمی کنم!
ممنون. ولی من که هر چندوقت یه مطلب جدی می نویسم که؟
یعنی خودم طناب ندارم؟ کجا آویزونش کنم خب؟
بله اصلا شاعر دقیقا درست میگه که بعد هر خنده غمه، بعد شادی ماتمه، پشت این شهر قشنگ، می دونم جهنمه!
خدا هم غمگینه
شادی یه حس فیکه. اورجینال نیست.
ممنونم
سلام..
خوشحال میشم به وبم سر بزنید.
وبلاگتون عالیه
تا حالا انقد به عمق وضعیتت پی نبرده بودم… خیلی متاسف شدم واقن… ینی یه جا واسه آویزون کردن خودتم نداری؟؟؟
الهی الهی 
ممنون
باشه
نه. مردم اگه بدونن مشکلات من چیه دیگه انقدر غر نمی زنن، نمیگن خونه نداریم ماشین نداریم زن نداریم فلان نداریم. جا ندارم آویزون شم ازش
سلام
خوب بود
ولی همه ش این نیست
هر دو لازمن ولی اساسا نباید به غم این طور پرداخت
شادی هم به اندازه ی غم نیازه
فکر کن همه ش غم و گریه و ماتم باشه!
حال به هم زن میشه
شادی باید تو عمق وجودت باشه
شادی گذری بی فایدس
باید از ته دل شاد باشی
خندهای مقطعی همون طور که مقطعین زودی اثرشونم میره
بهلههههههههههههههههههههههههههههههه
من منظورم بیشتر کلی بود. می خواستم بگم که غمگین بودن متعالی تر از شاد بودنه.
شادی از ته دل همون غمگینیه
شادی که سهله من که کلا لذت بردن رو هم پوچ میبینم! این روزا
لذتی که از شادی باشه آره.
غم که لذت نداره عزیز من، غم هیچوقت نمیتونه باعث ترشح دوپامین بشه خب..
“غم لذت داره” یه پارادوکسه..
چرا نداره؟ لذتش عمیق تر و معنوی تره. لزوما بذتش جسمی نیست.