پلنگ‌هایی که با مهدی قائدی دویده‌اند

چند روز پیش صفحه اینستاگرام مهدی قائدی، بازیکن هفده ساله استقلال هک شد و دایرکت های آن‌چنانی‌اش توسط هکر منتشر شد. نکته قابل‌توجه، پیام‌هایی بود که قائدی به تعداد زیادی از دخترهای پلنگ و مکش مرگ ما فرستاده بود. حتی در یکی از چت‌ها با دوست قدیمی‌اش، عکس‌های دخترهایی را که مخ کرده بودند برای هم می‌فرستادند و از شرایط دخترها می‌گفتند. یکی پیر است، یکی بدن خوبی دارد و دیگری قرار است با سانتافه بیاید دنبال مهدی قائدی. البته لابه‌لای این گفتگو پر بود از حرف‌های رکیک.

راستش تا چند وقت پیش همیشه فکر می‌کردم سلبرتی ها برخلاف مردم عادی مجبورند خودشان را نگه دارند و ارتباطاتشان کنترل‌شده باشد. مشخص است که اگر یک آدم معروف، رابطه‌ی خارج از چارچوب داشته باشد، بالاخره لو می‌رود و در جامعه‌ی قضاوت گر ما آبرویش به باد می‌رود. اما بعضی اتفاقات باعث شد نظرم عوض شود. الان نظرم این است که اتفاقا سلبرتی ها به خاطر شهرتی که دارند راحت‌تر می‌توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند و همین سهولت باعث شده تا برای رابطه‌های جدید طمع داشته باشند.

محمد سلوکی دست در دست یک دختر در حال رانندگی است. عبدالرضا هلالی با دخترهایی که حداقل از نظر ظاهری به او نمی‌خورند قلیان می‌کشد. بهرام بهرامیان دختر شهرستانی را به بهانه بازیگری به خانه‌اش می‌کشاند و مستش می‌کند و ادامه ماجرا. احسان حدادی به همراه دوستش به دختری تجاوز می‌کنند و چون قهرمان ملی است، آن دختر حاضر می‌شود او را ببخشد و فقط شلاق بخورد. من این مصادیق را با حرکت‌های ژورنالیستی و کارآگاهی به دست نیاورده‌ام. مطالبی است که همه می‌دانند. اما انگار خود سلبرتی ها ککشان هم نگزیده است.

همین چند وقت پیش بود که عکس ناصر محمدخانی و همسر جدیدش دست‌به‌دست می‌شد. نمی‌دانم سومی است یا چهارمی. البته دوتایش که همزمان بودند و هر دو هم زیر خاک‌اند. یا رامبد جوان که برای بار سوم ازدواج کرده و ابتدای حضور سومی با انتهای حضور دومی همپوشانی داشته است. سیاوش قمیشی پنج یا شش یا نمی‌دانم چند بار ازدواج کرده و طلاق داده است. هومن سیدی، فریبرز عرب نیا و … خیلی‌های دیگر هم این وضعیت را با کمیت‌های مختلف داشته‌اند.

اما مسئله این است که آن‌هایی که روابطشان خارج از عرف است مورد حمله و انتقاد قرار نمی‌گیرند اما به ناصر محمدخانی و جوان که کاملا شرعی و عرفی عمل کرده‌اند حمله می‌شود. اصلا شاید اگر چت‌های خصوصی من هم افشا شود آبروی نداشته‌ام از دست برود و کلا افشای حرف‌های خصوصی افراد کار درستی نیست. اما خب، من که سلبرتی نیستم. فوقش خاله‌ام بعد از دیدن اسکرین چت‌هایم در موردم فکر بد بکند. اما معروف بودن در کنار مزایایی که دارد این حق را هم ایجاد می‌کند که شخصیت‌های مشهور روابطشان را کنترل کنند و جلوی آن لامصب را بگیرند تا این‌طور پیش درگاه میلیون‌ها (بلکه هم مثل سلبرتی های آمریکایی پیش میلیاردها) آدم آبرویشان نرود. یا حداقل کلاه شرعی سر آن لاکردار بگذارند.

مهدی قائدی

دیدگاهی بنویسید


مرکز تخصصی هاشور ابروی هاشم

طبقه‌ی پایین شرکتی که تویش کار می‌کنم یک آرایشگاه زنانه است. معمولا هفته‌ای یک بار خانم‌های سانتال مانتال می‌آیند زنگ در شرکت را می‌زنند. همیشه با شنیدن صدای زنگ، یکی از همکاران که قد صد و نود سانتی دارد و وزنش بالای ۱۲۰ کیلو است می‌رود در را باز می‌کند. چند مدتی هم هست که محاسن و موهایش، رنگ تیغ و قیچی ندیده‌اند و از لحاظ هیبت، به خدابیامرز باد اسپنسر گفته است بیاه. خب وقتی این فرد می‌رود در را باز می‌کند، آن خانم پشت در با دیدن این ظاهر چه فکری می‌تواند بکند؟ شاید صحنه‌ای را تصور می‌کند که روی صندلی نشسته و این همکارمان دارد با ماشین موهایش را کوتاه می‌کند. برای همین اغلب همه‌شان می‌پرسند: «ببخشید آرایشگاس؟»

باد اسپنسر

روی میز کارم یک بروشور افتاده. رویش چند تا عکس ابرو است و با فونت زرد نوشته «مرکز تخصصی هاشور الی». نمی‌دانم چرا از بچگی نسبت به کلمه‌ی هاشور حساسیت داشتم و با شنیدن و خواندنش کهیر می‌زدم. احتمالا دلیلش آن است که توی مدرسه و سر درس ریاضی هرچندوقت به لفظ هاشور برمی‌خوردیم و راستش را بخواهم بگویم تا اواخر دبیرستان نمی‌دانستم هاشور چیست.

مرکز تخصصی هاشور

از همکارم که کمی آن‌طرف‌تر نشسته بود و استخوان گردن مرغ گاز می‌زد پرسیدم: «هاشور چیه اینجا نوشته؟»

گفت: «ببین، ابرو رو می تراشن بعد با ماژیک جاش هاشور می زنن.»

آیا فکر کردید منظورم از همکار، همان باد اسپنسر است؟ یا نه، فکر کرده‌اید آن‌قدر دریده‌ام که از همکار خانم این سوال ها رو بپرسم؟ نخیر. منظور از همکار در اینجا یک پسر بادی بیلدینگ کار است که ابروی دیگران را زیاد هاشور داده است.

روی این بروشور نوشته «هاشور پنج بعدی». الان یا من نمی‌دانم بُعد چیست یا الی نمی‌داند یا آلبرت اینشتین. حالا از این مورد هم می‌گذریم اما واقعا چه فرقی بین این‌ها وجود دارد؟ هاشور کشیده، هاشور مینیاتوری، نیمه هاشور، هاشور پرزی، ترکیبی، شاین دار و… توی عکس که همه‌شان یک‌شکل‌اند. الی جان این اسامی را از خودت درآورده‌ای؟ جان من از کجایت آخر؟

رفتم توی کانالشان هیز بازی. (آیا می‌دانید اگر دوست‌دختر آینده‌ام این متن را بخواند درجا طلاقم می‌دهد؟) عکس موهایی را که رنگ کرده و ناخن‌هایی را که کاشته توی کانال گذاشته است. به نظرم آرایش کردن و سایر ملزوماتش نه‌تنها کار چیپ و سبکی نیست بلکه خیلی هم مهم است. مردها چون خودشان آرایش نمی‌کنند، این کار زن‌ها را مسخره می‌کنند. باری، الی عکس مشتری‌هایش را گذاشته و ببینید با صورت این بنده خدا چه‌کار کرده. خب این الان شبیه مردمان قبایل بدوی ترینیدادوتوباگو شده است که؟ الی جان طرح زدی روی صورتش؟ لولو به هلو شنیده بودیم ولی هلو به لولو ایده‌ی جدیدی بود. آفرین.

تبدیل هلو به لولو

وسط خیابان منتهی به خانه‌مان، یک آرایشگاه زنانه است که هر وقت از پیاده‌رو عبور می‌کنم، می‌بینم درش چهارطاق باز است و فقط یک پرده‌ی قرمز، مانع از دیدن داخل آرایشگاه می‌شود. طوری است که اگر بخواهم وارد شوم به راحتی می‌توانم. هرکس دیگری هم می‌تواند برود تو. اما آن‌قدر اعتماد و امنیت وجود دارد که هیچ‌وقت در را نمی‌بندند. اصلا وقتی این صحنه را می‌بینم اشک در چشمانم حدقه می‌بندد و از اینکه در این محل زندگی می‌کنم به خودم افتخار می‌کنم. برای همین تصمیم گرفتم به همراه همکارم (باد اسپنسر) یک آرایشگاه زنانه راه بیندازیم و درش را تا ته باز بگذاریم. به امید آن روز. الهی آمین.

دیدگاهی بنویسید


در انتظار الی گشت

از تهران تا قم نرفته بودم اما می‌خواستم برای دیدار با دوستی، زحمت پیمودن چند صد کیلومتر فاصله را تنها به جان بخرم و عازم آن دیار شوم. در سایت‌های مختلف پی هتلی یا مسافرخانه‌ای در آن شهر می‌گشتم که هم ارزان باشد و هم تمیز و امن. بعضی از هتل‌ها بدک نبودند. در عکس‌هایشان شیک و راحت نشان می‌دادند و البته نزدیک ایستگاه راه‌آهن هم بودند، طوری که نیازی به کورس‌های تاکسی و غیره نبود. در عوالم رؤیا خودم را می‌دیدم که در رستوران هتل، پشت میز نشسته‌ام و صبحانه نیمرو با نان سنگک داغ می‌زنم. ولی هتل‌ها نسبت به بودجه‌ی من کمی گران به نظر می‌آمدند. مسافرخانه‌ها هم عکس و توضیح یا رزرو اینترنتی نداشتند و ندید می‌توانستم خودم را تصور کنم که در اتاق مسافرخانه نشسته‌ام و سارقان را که در حال غارت و شمارش و تخس اموالم بین خودشان هستند تماشا می‌کنم.

آن سفر و دیدار، بنا به دلایلی به‌طورکلی لغو شد. اما دیدن تصاویر، خواندن سفرنامه‌ها، غور کردن در گوگل مپز و شخم زدن لوکیشن‌های اینستاگرام، ویر مسافرت را در من به آتش کشیده بود. مایل به تنها سفر کردن نبودم. لذا موضوع را با دوستان مطرح کردم. یکی‌شان پیشنهاد داد به دلیل ضیق وقت و صرفه‌جویی در هزینه‌ها، تورهای یک‌روزه را هم بررسی کنم. با پرس‌وجو و تحقیق فراوان، بالاخره تور ارزان‌قیمتی را از نت برگ خریدیم و در تاریخ معین، ساعت سه شب در میدان آرژانتین سوار اتوبوس شدیم. می‌خواستیم برویم دریاچه سد الیمالات، جایی نزدیک چمستان در شمال. روی صندلی‌های اتوبوس مستقر شدیم. فکر می‌کردیم امان می‌دهند حداقل یک ساعتی بخوابیم اما از همان بدو حرکت، آهنگ گذاشتند، لباس‌های رویه را درآوردند، بطری‌های یک و نیم لیتری مشروب‌های دست‌ساز را از پستوها بیرون کشیدند و پیک‌ها زدند و مختلط رقصیدند.

الیمالات حتی در میانه زمستان هم زیبا بود. پیش از رسیدن ما، نم بارانی هم زده بود و لطافت هوا آدم را بدون الکل مست می‌کرد. شوربختانه مدت کمی را آنجا ماندیم. هم‌سفرانمان می‌خواستند کنار ساحل دریا با آن میله‌هایشان سلفی بگیرند و باید سری هم به آنجا می‌زدیم. به خاطر ترافیک، بیشتر وقتمان در اتوبوس و به مشاهده‌ی رقص ملت گذشت. در راه برگشت، یکی از دوستان ما با همین سروصدا هم خوابش برد و درحالی‌که موسیقی فاخر «سلام علکم سلام علکم عذری خانوم یا الله، سلام علکم سلام علکم والده مش ماشاالله» از اسپیکرهای غول‌پیکر پخش می‌شد، او در خواب، همراه با تکانه‌های اتوبوس رقص آیینی قبیله‌ی بدوی لاتووکا را اجرا می‌کرد. مادری هفتادوچندساله که با دخترش به این سفر دل‌نشین آمده بود جوگیر شد و روسری و مانتو را کَند و عربی رقصید. پسری سی‌وچندساله که قرار بود هفته‌ی بعد از این سفر پربار، برای جراحی قلبش به اوکراین برود، آن‌قدر دختر هفده‌ساله‌ی کنار دستش را در ته اتوبوس مالید و مالاند که قلبش جواب نداد و سکته‌ی ناقصی زد و کار به اورژانس و مکافات عمل رسید. دختری دیگر که بطری، یک آن از دستش جدا نمی‌شد دست‌آخر تگری زد و پسرها ماساژش می‌دادند که سرحال بیاید و باز بتواند برقصد. لیدرمان که مردی گولاخ و سبزه‌رو بود، یک بازی با کلمات راه انداخت و طوری قواعد بازی را تنظیم می‌کرد که دختری به پسرها بگوید چیزم به چیزت و برعکس. و دراین‌بین ما حتی چند دقیقه نتوانستیم چشم بر هم بگذاریم.

ساحل نور
دوستم در حال نظاره سلفی گرفتن دیگران

تجربه‌ی نه‌چندان مطبوع این سفر و همچنین بیماری من باعث شد دور تورهای این‌چنینی را خط بکشیم. بنابراین برای سفر آتی، اواسط شهریور امسال تصمیم گرفتیم که خودمان مسافرتی دو روزه به شمال داشته باشیم. نمی‌دانستیم کجای شمال برویم. پس آن‌قدر رفتیم و رفتیم تا رسیدیم به محمودآباد و خوردیم به دریا و کمانه کردیم. خانه‌ای آپارتمانی را با فی صد و ده هزار تومان کرایه کردیم. خانه، طبقه‌ی سوم یک ساختمان نوساز بود که غیر از تلویزیون همه‌چیز داشت و اسپلیتش هم به راه بود. روز اول به نقاط دست‌نیافتنی جنگل نور سر زدیم، دقایقی از شب را کنار ساحل و در جوار مردم روی ماسه دراز کشیدیم و بعد از صرف پیتزا در رستورانی کنار دریا، به خانه‌ی اجاره‌ای برگشتیم و کمی با لپ‌تاپ، فوتبال دستی زدیم و بعد هم خوابیدیم. صبح روز بعد را هم با خوردن املت و خیارشور شروع کردیم و شاد به سمت تهران راه افتادیم. هرچند خرج‌های سفرمان تقریبا با هزینه‌ی تورها برابری می‌کرد اما آقای خودمان بودیم و طوری هم ساعت رفت و برگشت را تنظیم کردیم که به ترافیک نخوریم.

خانه ی اجاره ای محمودآباد
خانه ی اجاره ای در محمودآباد

آه! والریانای من! هفته‌ی پیش در بین آگهی‌های روزنامه دیدم که الی گشت، تولیدکننده‌ی محتوا می‌خواهد. فی‌الفور رزومه‌ای دست‌وپا کردم و فرستادم. بعدازاینکه روی دکمه‌ی سند ایمیل کلیک کردم، در خیالاتم خودم را می‌دیدم که برای نوشتن سفرنامه، از طرف شرکت رفته‌ام خلیج فنلاند و پلنگ‌های اسکاندیناویایی را دید می‌زنم، در خنکای جنب قطب شمال چای کیسه‌ای می‌نوشم و بر روی قلوه‌سنگ‌های برفی کرانه‌ی دریا راه می‌روم. اما از الی گشت تماس نگرفتند و بعید است دیگر این اتفاق بیفتد. ساحل خلیج فنلاند را به خواب هم نخواهم دید. اما به‌هرتقدیر وصیت می‌کنم پس از مرگم، خاکسترم را در خلیج لعنتی فنلاند به آب بسپارید (آقا شوخی کردم‌ها. جدی جدی نسوزانید ما را).

خلیج فنلاند

دیدگاهی بنویسید


زن‌ها علیه زن‌ها

با شنیدن اصطلاح فمینیسم یاد چه می‌افتید؟ زنان برهنه‌ی اوکراینی که در اعتراض به تجاوز و نابرابری جنسیتی، در کوچه و خیابان به نمایش خود می‌پردازند؟ عکس‌های مربوط به نیمه‌ی قرن بیستم از زنانی که بهداشت فردی را به عمد رعایت نمی‌کردند و پشم و پیل‌هایشان را ژیلت نخورده نگه می‌داشتند؟ یا آزادی‌های یواشکی؟ نمی‌دانم شاید به خاطر پروپاگاندای رسانه‌های داخلی باشد که دید خوبی نسبت به فمینیسم و جنبش‌هایش نداریم اما از قرائن هم این‌طور برمی‌آید که مردمان سایر نقاط دنیا نیز چنین‌اند.

همیشه این‌طور است که وقتی شور یک حرکتی دربیاید، از فاز صادقانه دور شود و در جهت منافع شخصی و گروهی به خدمت درآید، نتیجه‌ی معکوس خواهد داد. باشد، فهمیدیم که زن‌ها باید با مردها برابر باشند و حقشان در حال ضایع و زایل شدن است. می‌دانیم وقتی کنار خیابان بایستی و صد نفر مزاحم شوند چه عذابی است. بله درست است، همه‌ی مردها از اول تا آخرشان پلید و خبیث‌اند و باید با آن‌ها مقابله کرد. فقط مردهایی خوب‌اند که طرفدار حقوق زنان و آزادی‌هایشان باشند. وانگهی هیچ مردی برای رضای خدا فمینیست نمی‌شود و اگر هم با این کارها بتواند چند نفر را راضی به برآوردن امیالش کند کافی ست. به‌تازگی عده‌ای با برچسب صکصیسم، کمر به بر هم زدن حالمان بسته‌اند. می‌گویند با زن‌ها شوخی آشپزخانه‌ای نکنید چون فلان است. خب چه کنیم، زن‌ها بیشتر با آشپزخانه سروکار دارند. شما وقتی با رانندگان تاکسی شوخی می‌کنید، نماد بهمان نیست؟ اصلا من از شما می‌پرسم؛ واقعا برهنه شدن چه معنویاتی در راستای «زن مساوی مرد» دارد که ما عاجز از درکش هستیم؟ این حرکت در راستای تساوی است یا نماد بیسار؟

از نگاه فمینیست‌ها شاید این حرف، خود مصداق تبعیض جنسیتی باشد. اما با اینکه ترامپ نگاه تحقیرآمیزی نسبت به زن‌ها دارد و جوان و خوشگل پسند است و پیرها و چاق‌هایشان را خوک خطاب می‌کند و آن فایل صوتی شاهکارش هم پخش شد، ولی باز هم چهل و خرده‌ای درصد از زن‌های آمریکایی به او رأی دادند درحالی‌که رقیبش کلینتون، یک زن است. حالا از خودم مایه می‌گذارم. این قضیه شبیه به این است که یک نفر، پستی در اینترنت منتشر کند و بگوید هرکس اسمش حامد است، شتل و کهیر است. بعد من یک‌کاره بروم پستش را لایک و شیر کنم و آن حامدی را هم که کامنت اعتراضی گذاشته، بلاک کنم. تا همین حد غیرمنطقی.

زنان حامی ترامپ

انتخاب ترامپ می‌تواند یک شست محکمی باشد برای کسانی که فکر می‌کردند همراهی تمام مردم دنیا را دارند و معتقد بودند که فقط تئوکراسی و این حکومت‌ها و دولت‌های ایدئولوگ هستند که نمی‌گذارند شهروندانشان آزاد باشند. اما حالا در مهد آزادی، تفکرات خلاف نظر آن‌ها غالب می‌شود. پس عزیزان و دلبرکان غمگین من؛ به شما توصیه می‌کنم ته‌دیگ همه‌چیز را درنیاورید وگرنه یک روز ترامپ و ترومپتان عود خواهد کرد (پند روز).

دیدگاهی بنویسید



دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت

هرچه از عمر گرانم می‌گذرد، از جنب‌وجوش و فعالیتم هم کاسته می‌شود و اکنون به مرتبه‌ای از درون‌گرایی رسیده‌ام که ترجیحم بر تنهایی است و در ارتباط با دیگران، باید با انبردست حرف از دهانم بیرون بکشند. فی‌المثل ممکن است یک شخص، نیم ساعت درباره لباس زیری که خریده است سخنرانی کند ولی من اگر فرضا دست چپم قطع شود و ازم بپرسند چه شده؟ می‌گویم هیچی. البته لازم به ذکر است که منظورم از تنهایی، مجردی و سینگلی نیست و اصلا مستعد ازدواجم اما مادامی به این فکر می‌کنم که بعد از ازدواج، یک نفر همیشه بیخ ریشم چسبیده و شب‌ها موقع خواب باید صدای نفس کشیدنش را کنار گوشم حس کنم، دچار وحشت عمیقی می‌شوم.

چند سال پیش برحسب وقایع و اتفاقاتی دچار تغییر فاز شدم و دیدگاهم به زندگی دستخوش تحول شد. یعنی از فاز یک آدم عام، خارج و وارد نول فرهیختگی شدم و علاقه‌ام به امور آن، از تمام منافذم فوران می‌کرد. ثمره‌ی این خروج، سخت شدن برقراری ارتباط با اطرافیانم بود که به نظرشان، آدمی یبس و نچسب شده بودم. اولین تضادها هم در نخستین نمایشگاه کتاب بعد از چرخشم نمایان شد. من که بیست سال از دنیای کتاب و مطالعه دور بودم، با ولعی وصف‌ناشدنی به خرید و خواندن کتاب تشنه شده بودم. از طرفی هیچ‌وقت تنهایی جایی نرفته بودم. بنابراین به دوستان و آشنایان پیشنهاد رفتن به نمایشگاه را ارائه کردم که همگی بالاتفاق، آن را با بهانه‌های مختلف رد کردند و لاجرم به تنهایی راهی مصلی شدم.

خیلی‌ها تنها آمده بودند اما من از این وضعیت ناراحت و شاکی بودم. روی پله‌های سالن نشستم و با شبه شعر زیر خودم را تخلیه کردم:

روی پله‌ها نشستم، رو به روم سالن زرده

توی دستم کتاب و کاغذ، توی سینه‌ام پر ِ درده

مردمی رو می‌بینم که، دستشون تو دست یاره

اما هرکی با من سفر کرد، رفته و برنمی گرده

ناراحت بودم چون این‌طور فکر می‌کنم که گردش و تفریح و سفر، با همراه است که خوش می‌گذرد و انجام این اعمال در تنهایی، لذتی ندارد و اصلا ارزش انجام دادن ندارد. می‌گویم حتی رفتن به پارک کوچک نزدیک خانه هم لذت‌بخش می‌شود اگر همپای خوبی داشته باشی. حتی مولانا هم بر این عقیده است:

من طرفه مرغم کز چمن با اشتهای خویشتن

بی دام و بی‌گیرنده‌ای اندر قفس خیزیده‌ام

زیرا قفس با دوستان خوش‌تر ز باغ و بوستان

بهر رضای یوسفان در چاه آرامیده‌ام

اما دوستی را می‌شناسم که بر این پندار نیست و کاملا مخالف عمل می‌کند. او به تنهایی کوه می‌رود، شمال و دریا را سیر می‌کند، در بهترین رستوران‌ها غذا می‌خورد و سفرهای داخلی و خارجی و اروپایی و آسیایی می‌رود. ظاهرالامر خیلی هم بهش خوش می‌گذرد. یک ‌دفعه‌ای برای رفتن به قراری، با دوستان به توافق رسیده بودیم. با او هم تماس گرفتم و پرسید کجا می‌خواهید بروید؟ مقصد را گفتم. گفت سرما خورده است و حال‌ندار. اما زنهار که این بهانه‌ای بود برای رد کردن جایی که می‌خواستیم برویم. بله، شاید مقصد ما چندان جذاب نبود ولی مقصود، دور هم بودن و هم‌صحبتی و دیدار با دوستان بود.

بعدازظهر در پاریس!

هرچند به تعداد فردبه‌فرد آدم‌ها، سبک زندگی و نوع نگرش به دنیا وجود دارد و هرکس مخیر است هر طور میلش می‌کشد روزگار بگذراند. لکن گاهی اوقات هم بد نیست تجدیدنظری در روند زندگی‌مان داشته باشیم. بار دیگر خطاب به آن دوست و دوستانی که چنین مَنشی دارند، یک مصرع از شعر مذکور مولانا را بازگو می‌کنم که «زیرا قفس با دوستان، خوش‌تر ز باغ و بوستان…».

دیدگاهی بنویسید



داعش درون

دوستان ما در داعش عادتی دارند که مادامی منطقه‌ای را از دست می‌دهند، قبل از ترک کردن، آنجا را به گه می‌کشند و می‌روند. همین کاری که الان در موصل انجام می‌دهند و با آتش زدن چاه‌های نفت و مواد شیمیایی، آلودگی‌های وسیعی ایجاد می‌کنند. اما عقده‌ای بازی حتما نباید در آن سطح وسیع صورت بگیرد. آدم‌های دور و اطراف ما هم ممکن است دیدگاهشان این باشد که «دیگی که برای من نجوشد، می‌خواهم سر سگ هم در آن نجوشد». یعنی وقتی امکانی را ندارند یا از آن استفاده کرده‌اند و نیازشان مرتفع شده است، مشغول نابود کردنش می‌شوند. پورشه و بنز ندارم؟ پس هر جا این ماشین‌ها را ببینم خط‌خطی‌شان می‌کنم. همسر ندارم یا دارم و زیبا نیست؟ پس هیچ دختر زیبارویی را در کوی و خیابان از جملات محبت‌آمیزم بی‌بهره نمی‌گذارم. دوست‌دخترم دیگر مرا نمی‌خواهد؟ رویش اسید می‌پاشم تا کس دیگری هم او را نخواهد. حتما می‌گویید آدم عقده‌ای زیاد پیدا می‌شود اما اینجا که غریبه نیست، من و ما هم این افکار و رفتار را ولو با دوز پایین‌تر در خودمان احساس نمی‌کنیم؟

عزیزان داعشی ما یک عادت دیگر هم دارند. خودشان را می‌ترکانند تا شاید چند نفر دیگر هم بترکند. حالا اینکه چه کسانی ترکیده شوند یا اصلا کسی آسیب ببیند یا نبیند اهمیتی ندارد. اصل کار، نفس عمل است. دوباره مقیاس را کوچک کنیم. شوهرعمه‌ی کیانای کوچک، ناراحت است. چراکه خانواده‌ی همسرش به او تهمت دزدی زده‌اند. پس برای انتقام و گرفتن حال آن‌ها، کیانای هفت‌ساله را شبانه می‌دزدد، به او تجاوز می‌کند، به قتل می‌رساند و زیر گچ مدفونش می‌کند و دست‌آخر هم بازداشت و بلادرنگ اعدام می‌شود.

داعشی‌های جان، روحیه‌ی دیگری که دارند این است که اگر شهر مورد تصرفشان سال‌ها تحت محاصره باشد و آب و نان پیدا نشود تا خودشان و مردم بخورند بازهم کوتاه نمی‌آیند و قبول نمی‌کنند که بدون خون و خونریزی شهر را ترک کنند و جانشان را بردارند و در بروند. حتما باید خودشان و مردم شهر را به فنا بدهند. این روحیه را نیز می‌توان با نوعی دیگر در همه‌جا دید. میوه‌فروش‌ها حاضرند میوه‌هایشان کرم بزند و بگندد و تبدیل به کمپوت شود اما کمی تخفیف اعمال نکنند. که یک‌وقت نکند مردمی که توان خرید ندارند پررو شوند و همیشه پی تخفیف باشند. یا طرف مَلاک است و ناشمارا خانه‌ی خالی در سطح شهر دارد و مردم محتاج اجاره‌ی یک سرپناه‌اند ولی او دلش نمی‌آید خانه‌هایش را اجاره دهد. مستأجر، خانه‌اش را کثیف و خراب می‌کند. وانگهی که خانه، خودش خودبه‌خود در حال استهلاک است.

حالا منظور این نیست که همه‌ی ما یک داعش درون داریم و اصلا از این تشبیهات هم خوشم نمی‌آید. اما وقتی یک طرز تفکر و رفتار به شکل افسارگسیخته‌ای رشد کند و رنگ التقاطی به خود گیرد، نتایجش هم بُعد رسانه‌ای پیدا می‌کند هرچند نفس عمل تغییری نکند. شخصی که تمام فکر و ذکرش دزدی است، فقط می‌خواهد از جایی و کسی بدزدد. حالا چه هزار تومان چه هزار میلیارد. مورد هزارتومانی را هیچ‌کس نمی‌فهمد و حتی اگر متوجه هم شود وقعی نمی‌نهد اما در دزدی میلیاردی همه بر سر یکدیگر می‌زنند و جامعه‌ای به هم می‌ریزد. به‌هرحال خلق بد، در هر شمایل و حالتی بد است. چه در بقال باشد چه در بغدادی.

پی‌نوشت: رؤیت این عکس و کپشن، فتح البابی شد برای نوشتن این مطلب. هرچند شاید خیلی هم مرتبط نباشند: «اگر قرار است ببازی، جوری بباز که دشمنت هم برنده نشود».

اگه قراره ببازی یه جوری بباز که دشمنت برنده نشه

دیدگاهی بنویسید