حامداچ

خانواده ی یکی از خاله هام به همراه عروس و داماد و نوه ها، ایام عید رو در سفر خارج می گذرونن و قرار شد در این مدت به خونه اشون سر بزنیم و گلدونا رو آب بدیم و در ادامه، سلام همسایه رو جواب بدیم. و خب منم که درحال حاضر پُرم از روزای تکراری و باز زاری و وقت اضافی واسه هر کاری. پس رفتم.
خونه اشون نزدیک میدون تجریش و در جوار رودخونه درکه س. ساختمونش از چهار طرف توی فضای باز قرار داره. وقتی وارد پارکینگ شدم اولین چیزی که جلب توجه می کرد ماشینای عجیب غریبی بودن که حتی عکسشون رو هم ندیده بودم. یکیش نمی دونم آلفا رومئو بود چی بود حتی برندشو هم نمی دونستم چیه. دومین چیزی که جلب توجه می کرد تعداد زیاد دوربین هایی بود که تو سقف کار گذاشته شده بودن. احساس همه عالم محضر خداس داشتم. و از طریق همین دوربین ها بود که نگهبانا چراغای هرجایی که قدم میذاشتم رو پیشاپیش روشن می کردن که یه وقت تاریک نباشه زمین بخورم اوف شم (مثلا من تاجر و جهانگرد بزرگی هستم و دارم سفرنامه می نویسم و تو دهات ما هنوز سنسور اختراع نشده).

خب می رسیم به بخش خوشمزه ی امشب. درب خونه با کارت باز می شد و کارتو توی هر سوراخی می کردم باز نمی شد و نگهبان هم داشت از دوربین نگام می کرد. خلاصه نمی دونم کارتو کجا کشیدم که در باز شد و شاید هم نگهبانه درو باز کرد هرچند عملا نباید می تونست. به هر حال. وارد خونه ی چهارصد و خرده ای متری شدم. نیمی از پنجره ها و بالکن ها رو به رودخونه بود و نیم دیگه به کوه دید داشت. حالا در همین احوالات شیدایی بودم که برف شدیدی هم گرفت و من به یاد عشق از دست رفته م، توی بالکن شروع به گیتار زدن کردم با دهن.

همین. برگشتم خونه. و در راه به دختر دست فروشی فکر می کردم که تو میدون اصلی شهر لباس زیر مردونه می فروخت و باعث شد ایده ی داستان دخترک شو*ت فروش به ذهنم برسه که حتما داستانشو واستون تعریف می کنم بعدا.