حامداچ

دراز کشیدم از قسمت بالای پنجره، آسمون گرگ و میش ابری غروب آخرین روز سال رو با حسرت نگاه می کنم. انتظارم از سالی که گذشت این نبود. سال قبلش خیلی بی بخار گذشت و تصمیم داشتم آخرین سال پیش از سربازی پربارتر باشه اما کم بارتر از سال قبلش تموم شد.
مساله ای که هست اینه که آدما دوست دارن همیشه کسی باشه که براش مهم باشن. تا دوره ی جوونی خانواده و پدر و مادر هستن ولی از یه سنی به بعد نوع نیازها تغییر می کنه. وقتی این نیازها جوابی نداره، ناخودآگاه توقعات از اطرافیان بالا میره و مسلما برآورده هم نمیشه.
سالی که گذشت بواسطه بلاتکلیفی و تنبلی، وقت آزاد زیادی داشتم و تقریبا تمام این زمان با کاغذ و محیط اینترنت سپری شد و شاید نکته ی مثبتش آشنایی با آدمای جدید بود و البته شاید هم نکته ی منفیش. تصور اینکه برای آدمای بیشتری مهم نیستی باعث سرخوردگی بیشتری هم می شد.
برخلاف چیزی که سال ها پیش فکر می کردم، کاملا تابع احساسم هستم و بخاطر تجربه هایی که داشتم این نیاز به مهم بودن برای دیگری یا دیگران کاملا تمام فکرم رو درگیر کرده و تمرکزم رو از بین برده. البته مطمئنا فقط من نیستم که با این چالش مواجهم و اکثر کسایی که وضعیت مشابه دارن درگیر این موضوع هستن و افکارشون دچار اختلاله.
خیلی وقت بود دلم می خواست اینجا غر بزنم ولی از طرفی دوست نداشتم موج منفی درست کنم و می خواستم فضای وبلاگم لبخند و حس خوب باشه ولی این لحظه ی تحویل سال نو بهترین موقع برای غر غر کردنه و خیلی هم آوانگارد و متفاوته.
هرچند خیلی کلیشه اییه و علاقه ای به تبریک عمومی ندارم و دوست داشتم برای هرکسی که اینجا رو خونده یا کامنت گذاشته بطور اختصاصی تبریک بفرستم اما چون دسترسی به همه ندارم همینجا برای همتون آرزوی شادی دارم و البته به حرف من که نیست ولی ایشالا امسال براتون خوب شروع بشه و خوب تر ادامه پیدا کنه و به بهترین نحو تموم بشه.