یه کتاب خریدم چگونه استرس خود را درست کنیم یا همچین چیزی. بعد وقتی می خونمش استرس می گیرم. مثلا استرس می گیرم که یکشنبه اگه نتونم کش بیام و نمره ی تربیت بدنیم کم بشه آبروم جلو ملت بره چی کنم؟ حالا این هیچی میگذره، استرس جواب کنکورو چیکارش کنم که هرچی تست مطمئن بودم درسته غلط شده و هر تستی که فکر می کردم اگه بزنم غلط میشه درست بوده.
حالا که رفتم نمایشگاه و خودمو پاره کردم و گونی گونی کتاب خریدم، بد نیست بعضیاشونو معرفی کنم تا هم کسایی که دنبال کتابن، برن دنبالش و کسایی هم که دنبال کتاب نیستن، برن دنبالش بازم. باور کنین خوندن کتاب تفریح خیلی سالمتری از قلیون کشیدنه البته مدنظر داشته باشین که قلیون رو میشه با داف ها(!) کشید ولی کتاب رو باید کنج عزلت و در غم غربت و فلاکت و بدبختی و کثافتِ الاغ نفهم. مضر.
رمان کوتاهی که تو این چند روزه ی بعد از کنکور خوندم اسمش “خیالت راحت رئیس” بود که احمد پورامینی نوشتتش و افق هم منتشرش کرده و فعلا چاپ اولشه. می دونین، من فعلا از هیچ نویسنده ی زنی رمان نخوندم و نظری هم ندارم اما نویسنده های مرد ایرانی یه سبک خاص و شبیه به هم مینویسن که بیشتر سعی می کنن اطلاعات عمومیشونو بکوبن تو فرق سر خواننده و این خیلی رو اعصابه. صابشون هم مصطفی مستوره که فقط اطلاعات عمومی میده و اصلا ایده های خلاقانه نداره و تو همه ی داستاناش یکی دو سه تا زن فاحشه هست.
البته نکته ای بگم خدمتتون که جواد خیابانی از نیروی انتظامی عاجزانه درخواست کرد که از این به بعد اگه فاحشه گرفتن نگن زن خیابانی.
خیالت راحت رئیس یه داستان متوسط رو به پایینه که درباره ی سربازی و مشقات و سختیای خدمت قلم می فرساید و جوری توصیف می کنه که ترجیح میدم دو هزارتا مامور دنبالم باشن تا اینکه برم خدمت. کلیات، جزئیات و روایت داستان طوریه که عمرا دخترا خوششون بیاد و داستان کاملا مردونه اس و البته وقتی شروع کردم به خوندنش دوست داشتم زودتر تموم بشه بس که کند پیش می رفت.
خلاصه اینه. پیشنهادش نمی کنم. بشینین درس بخونین که ما که خوندیم کجا رو گرفتیم.
دیدگاهی بنویسید
