پیام های تبریک

جناب آقای روح الله حسینی توسل

سلام

ضمن عرض تبریک به مناسبت پیروزی غرورآفرین تیم ملی نیجریه بر تاهیتی، حضور پر قدرت شما را در عرصه ی انتخابات شورای شهر تهران ارج می نهیم و با بیان تحیّات و تهنیات و سیروس های میمنات از شما تقاضامندیم این حضور دشمن ستیزانه و دندان شکن خود را در سایر عرصه ها تا حصول نتیجه ی نهایی که خواست تمامی ملت شریف ایران زمین است به منسه ظهور رسانیده و خواب را بر چشم استکبار جهانی به کابوس شبانه و روزانه و غیرانتفاعی بدل نمایید.

جمعی از همراهان، همیاران، همتایان، همپایان و بندتنان

———————————————————-

جناب آقای روح الله حسینی توسل

با عرض سلام و خسته نباشید و تبریک حضور پرشکوهتان در صحنه ی انتخابات شورای شهر تهران، کسب رتبه ی ۱۷۳۲ (آخر) را به شما تهنیت عرض کرده و از خداوند منان خواستاریم دل آن ۴۴ نفری (از دو میلیون و دویست هزار نفر) که با هزاران امید و آرزو به شما رای داده اند را هرچه بیشتر از الطاف خویش بهره مند سازد.

جمعی از فامیل و آشنایان که اصلا آدم حسابت نکردن بیان بهت رای بدن

پی نوشت۱: این پیام ها به رایگان منتشر شده و اگه شما هم پیام تبریک یا تسلیتی دارین بطور رایگان اینجا قرار میدیم.

پی نوشت۲: اگه میشه تو این نظرسنجی سمت راست شرکت کنین که کم کم میخوام نظرسنجی های خفن روانشناختی بذارم.

دیدگاهی بنویسید


باز فلسفه ام دیر شد

دیشب دوستی که نزدیک به دو ساله ندیدمش و ارتباط کمی با هم داریم، بهم زنگ زد. گفت بیا بریم فلانجا الان داف بازاره. البته که من خیلی به داف بازار بودن یا نبودنش کاری نداشتم و دوست داشتم جشن جام جهانی رو برخلاف شادی چند روز قبلش از دست ندم و در بطن حادثه باشم. پس گفتم باشه و گفت خبرت می کنم. یه ساعت بعد زنگ زد و گفت خب پاشو بریم. یه تاکسی بگیر بیا اونجا منم با تاکسی میام. درحالیکه داشتم کلیه هامو به طرز غریبی می خاروندم گفتم حالا میخوای یه روز دیگه همدیگه رو ببینیم. گفت باشه من تنها میرم ولی داف بازاره ها. گویا خیلی روی این داف بازار هم تاکید داشت و نمی دونست حتی اگه جشن نودیست ها هم باشه برای منی که خودمو اخته کردم از حیز انتفاع ساقطه(؟!)

راستش من فلسفه ی تبریک گفتن رو نمی فهمم. مثلا اعیاد یا رفتن تیم به جام جهانی چه تبریکی داره؟ حالا اگه یکی به بقیه تبریک بگه طرف شادیش بیشتر میشه یا شادی تقسیم میشه یا چی؟ حالا باز تبریک تولدت باشه یه چیزی. وانگهی برای من حتی اگه دوست دخترم هم بهم تبریک بگه جای خوشحالی نداره و البته که اون هرگز این کارو نمی کنه چون وجود خارجی و داخلی نداره. کلا با تبریک گفتن و شنیدن میونه ای ندارم چون فلسفه اش رو نمی فهمم.

بعد الان عده ای از دوستان تو میادین و معابر شمال شهر تهران بخاطر انتخاب رئیس جمبور دلخواهشون مشغول رقص و پایکوبی شدن. واقعا سوال اینجاست که شماها که همیشه ی خدا مشغول پارتی گرفتن و رقص و خوشی هستین، خسته نشدین از این همه خوشی؟ آیا سطح دغدغه اتون از اینکه پیفی دو روزه بیرون نرفته فراتر رفته تا حالا؟ من فلسفه ی این شادی رو نمی فهمم. چرا اون بنده خدایی که توی دورافتاده ترین روستای وسط بیابون زندگی می کنه از این کارا نمی کنه؟

من فلسفه ی یک چیز دیگه رو هم نمی فهمم. در دوران راهنمایی، ما رو بردن یک مرکز علمی که کمی با دانش روز آشنا بشیم و از همون دوران طفولیت در پی علم باشیم. بعد جمعیت چهل پنجاه نفری ما رو فرستادن توی یه اتاق دوازده متری که می گفتن توش صدا وجود نداره و هرچی جیغ بزنین و حنجره اتون رو جر بدین باز هیچ صدایی تولید نمیشه. بعد جدا نمی فهمم چرا عده ای از عزیزان توی اون جای تنگ و تاریک و نمور، وسط اتاق هلیکوپتری می زدن و روی یه دستشون می چرخیدن و فنون ژیمناستیک رو پیاده می کردن. واقعا فلسفه ی اتاق بی صدا چی بود اصلا؟

پی نوشت: رفتم پیج هوادارن روحانی بعد دیدم دو نفر از کسایی که رای ندادن و خیلی هم روی این موضوع تاکید داشته و دارن، پیجو لایک کردن. یعنی آدم با دایل آپ بیاد اینترنت ولی جوگیر نشه.

دیدگاهی بنویسید


منم یه دونه بیشتر ندارم

احتمالا وقتی این سطور و می خونین، نتایج آرا اعلام شده و یا شور و شوق دور دوم رو دارین یا مایوس شدین و لب و لوچه اتون آویزونه و گفتم لوچه هوس آلوچه کردم. از اینا که تو درکه میفروشن و من تا حالا نخوردم چون بابام گفته بهداشتی نیست و ایضا غیر از یک بار هم گذرم به اونجاها نیفتاده.

اصولا آدمی هستم که خوره ی رای دادن دارم و برام مهم نیست فلانی چی میگه و چیکار می کنه و جو چطوریه. نه بخاطر اینکه حامی فلان نظامم و می فهمی مجبورم و یا تعصبی نسبت به این کار دارم. من رای میدم چون هیجان داره و وقتی نتایج اعلام میشه یا اونی که بهش رای دادم میاره یا نمیاره و این خیلی هیجان انگیزه مخصوصا تو مجلس و شوراها. صرفا فقط بخاطر هیجانش رای میدم اما نه … الان که فکر می کنم می بینم یه دلیل دیگه هم داره و اون گرفتن حال کساییه که ادعای از مابهترونی و دانای کلی دارن.

اولین باری که دست به این کار زدم سال ۸۴ بود. اون موقع سن رای پونزده سال بود. من از همون اوان کودکی مَنشی چپ گرایانه داشتم و دور اول به مصطفی معـ*ن رای دادم و مطمئن بودم حتما رای میاره و بعد که نتایج اعلام شد یک چیز خاصی خوردم. بالطبع دور دوم باید به هاشـ*ی رای می دادم و قصد همچین کاری هم داشتم اما یه روز که رفته بودم انقلاب سی دی بازی بخرم(!) یه شبنامه(!) از رو زمین برداشتم که نقل به مضمون نوشته بود همه خرپول ها و بالانشین ها به فلانی رای میدن پس مردم فقیر و روستایی و دورافتاده نشین چی؟ و در لحظه رعد و برقی زد و من متحول شدم و رایم صد و هشتاد و پنج درجه تغییر کرد.

چهار سال پیش هم باز همون منش نهادینه شده در وجودم سرشو باز کرد و تا ده روز قبل از روز رای گیری تصمیم داشتم رای به تغییر بدم اما جمیع عوامل مختلف باعث شد نظرم سیصد و شصت درجه بچرخه و یک محافظه کار تیر بشم. دلایل متقنی هم داشتم. حمایت قشر مرفه و سوسول!، توهین و سیاه نمایی شدید که متوجه بودم که خلاف واقع هستش و باید قبول کرد که اون موقع وضعیت نسبتا خوب بود. جو دانشگاه هم بی تاثیر نبود. دانشجوهایی که حداکثر مطالعه ی غیر درسیشون این بوده که یه بار از جلو روزنامه فروشی رد شده و تیتر خبرورزشی رو دیده بودن به یکباره فوق لیسانس علوم سیاسی شده بودن و ادعای اطلاعاتشون لایه ی اوزون رو جر می داد. اما تیر خلاص رو مشاهده ی کلیپ ورزشگاه آزادی زد که دخترا و پسرا دست در دست هم و در آغوش گرم یکدیگر بالا پایین می پریدن و اعضا و جوارحشون تکون تکون می خورد و همچنین بعضی از هنرمندا الفاظ زشتی رو نسبت به پرزیدنت اون موقع روا داشتن و بعدش هم که مناظره ها و … . اون زمان سایتم رو تا حد زیادی در حمایت از رئ*س جمبور اون موقع قرار دادم و تا الان هم که در خدمتتون هستم هنوز کامل به اصل خودم برنگشتم.

امروز به آقابنفشه رای دادم اما اگه بره دور دوم حتما به آقاشهرداره رای میدم. دلیلش اینه که دوست نداشتم یکی دو تا از کاندیدها برن دور دوم و چون آقاشهرداره به احتمال زیاد توی دور دوم حضور داره، در نتیجه به آقابنفشه رای دادم که اون دوتای دیگه نرن دور دوم. دلیل اینکه دور دوم هم به بنفشه رای نمیدم مشخصه دیگه. اگه نیست پس دو ساعته دارم فرش می بافم؟

دیدگاهی بنویسید


معرفی کتاب آن جا که پنچرگیری ها تمام می شوند

آخ آخ باز شب شد و من چت زدم و قلندر بیدار. می دونین، حالا که فضای اینترنت انت*اباتی شده و هرکی برا خودش یه نظرسنجی راه انداخته، منم می خواستم این بغل مغلا یه نظرسنجی بذارم ولی سایت قبلیم که هیتلر شد تصمیم گرفتم دیگه از این کارا نکنم. البته تو نظرسنجی هر سایت یه نکته نهفته اس. و اون هم این است که کاندید مورد حمایت اون سایت با صد درصد اختلاف نسبت به رقبا در صدر قرار داره.

و من این رو برنمی تابم … [ناگهان فریاد جمعیت طرفدار من]: مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل، مرگ بر انگلیس، مرگ بر کانادا، مرگ بر فرانسه، مرگ بر آلمان، مرگ بر عربستان، مرگ بر بحرین، مرگ بر اردن، مرگ بر امارات، مرگ بر ژاپن، مرگ بر کره ی جنوبی، مرگ بر دانمارک، مرگ بر هلند، مرگ بر قطر، مرگ بر کجا موند دیگه کمک کنین، مرگ بر سودان جنوبی، مرگ بر استرالیا.

بگذریم. همیشه بعد از نمایشگاه تب کتابخونی در من بالا می زنه و پارسال کتاب نازک خیالت راحت رئیس رو خوندم و معرفیش هم کردم اما امسال بخاطر یه وبلاگ تصمیم گرفتم یه کتابی رو از نظر بگذرونم. قبلا مطالب وبلاگ حامد حبیبی رو دنبال می کردم و همچنین داستان دنباله دار طنزی که توی همشهری داستان می نوشت.

خوشم می اومد. طنز خوبی داشت. خواستم یه کتابی هم ازش داشته باشم بنابراین کتاب آنجا که پنچرگیری ها تمام می شوند رو بخاطر بردن جایزه ی گلشیری انتخاب کردم و خریدم و خوندم. چند تا داستان کوتاه توی کتاب هست که اگه راستشو بگم با هیچ کدومش حال نکردم. اکثرشون یه فضای غیرواقعی و تقریبا سورئال داشتن که من اصلا با این سبک حال نمی کنم.

میشه گفت تو هیچ کدوم از داستان ها طنزی وجود نداشت. اصلا یه فاز دیگه بودن. تنها خوبیشون این بود که کوتاه بودن و نثر روانی داشتن و زود تموم می شدن. البته کتاب قیمتی هم نداره، دو و پونصد چی میدن آخه. شرت هم نمیدن. من خودمو با برگ درخت پلاتانوس ارینتالیس بپوشونم ارزونتر درمیاد. خلاصه اگه خواستین کتابو بخرین که پیشنهاد می کنم در کنارش از فروشنده یه پفکی قاقا لی لی ای چیزی هم بگیرین، باید عرض کنم که انتشارات ققنوس کتابو چاپ کرده.

و در آخر توجه شما رو به جمله ای قصار جلب می کنم. «باران همیشه می بارد، اما مردم ستاره را بیشتر دوست دارند، نامردیست آن همه اشک را به یک چشمک فروختن!» البته ناگفته نَمونه که من برف رو بیشتر دوست دارم و سفیدبرفی رو بیشتر اگه این هفت تا ازگل بذارن.

دیدگاهی بنویسید