رگ به رگ شدن استاد

سال‌ها پیش، سایتی داشتم که توی آن درباره دانشگاهمان، مطالب طنز و فکاهی می‌نوشتم. دو تا از دوستان هم هرازگاهی مطالبی می‌فرستادند. متأسفانه به خاطر آن وبلاگ، دو بار تعهد دادم و بعد از مدتی هم فلیتر شد و دیگر دامنه‌اش را تمدید نکردم. چند روز پیش اسم یکی از آن دوستان را سرچ کردم و به مطلب زیر رسیدم. این متن را توی سایت گذاشته بودم و گویا یکی از بازدیدکننده‌ها آن را توی یک انجمن کپی کرده. راستش در حال حاضر دسترسی‌ام به مطالب آن سایت کمی دشوار است و این مطلب هم ناقص کپی شده. بااین‌حال خواندنش خالی از لطف نیست.

—————————————-

از درس شیرین شایدم تلخ شایدم ترش شایدم دو مزه ذخیره و بازیابی اطلاعات شروع می کنم.

چهارشنبه بود. دومین جلسه درس (اولین جلسشو پیچونده بودم) با ده دقیقه تاخیر رفتم سر کلاس تا رسیدم دیدم شروع کرد اسم ها رو خوندن. همه اسم هارو خوند غیر از اونایی که اولین جلسشون بود اومده بودن. استاد گفت اسم هر کسی رو که نخوندم بگه تا اسمشو بنویسم ( خوب وارد فضای کلاس میشیم)

استاد: کیا اولین جلسشونه دستاشون بالا

یهو ۱۲۰ تا دست رفت بالا (منظورم ۷ تا دسته جَووو دادم)

استاد: خوب شما اسمت چیه؟

یارو: نقدی

( نکته:این استاد انقدر بلند حرف می زنه که بعد کلاس حتما باید گوشاتو مسواک بزنی)

استاد: چی تقی؟

یارو: نه استاد نقدی (با حالتی شمرده تر)

استاد: آهان نقیبی

یارو: استاد نقد نسیه …. نقدی

استاد (با لبخند): آهان نقدی خوب از اول بگو نقدی چرا آروم میگی مردی گفتن زنی گفتن بلند و رسا صحبت کن.

استاد اسم چند نفر دیگه رو پرسید تا رسید به اسم من.

من پیش خودم گفتم اونا که اسم و فامیلشون راحت بود خودشو کشت تا فهمید ….

استاد: شما

من: احرار قـ..

استاد: چی؟

دیدم فایده نداره گویا استاد کره

من(با صدایی بلند):احرار با ح جیمی از حر میاد فامیلمم قـ..

استاد: اوه ببخشید چرا قاطی می کنی چرا انقدر داد می زنی میشنوم

من: استاد داد نزدم خواستم بگم خیلی مَردم

دو ساعت بعد ۵ دقیقه آنتراک داد.

من با یه لیوان قهوه اومدم سر کلاس.

استاد درسو شروع کرد.

استاد: آقا سر کلاس چیز نخورید.

من: استاد داغ بود آوردم سرد بشه. نخوردم.

استاد: می دونم آبه

من: نه استاد قهوه ست

استاد: مگه اینجا قهوه خونه ست؟

من: اِ پس اشتباه اومدم فکر کنم قهوه خونه کلاس بغلی بوده اشتباهی اومدم این کلاس. استاد شرمنده با اجازه برم کلاس بغلی (اینجارو با صدای عادی گفتم چون گوشاش سنگین بود نشنید)

استاد: اونجا چه خبره چرا همه می خندید؟

…………

میریم سر یه درس ۷ مزه دیگه به نام مدارهای الکترونیکی

یکشنبه بعد از کلی کلاس ساعت ۴.۳۰ باید برم سر کلاس مدار.

درس داد و درس داد تا رسیدیم به آنتراک.

کلاس داشت شروع میشد علی گفت بیا یه سر بریم wc

گفتم بریم مخمون باز میشه.

Wc بودیم علی گیر داد یه دهن ابی بخون.

گفتم: ول کن کلاس شروع شده زود باش بریم.

علی: بخون دیگه دل تنگمو بخون

من: باشه … دلللل تنگممممممم دللللل تنگم دل تنگ از این بیداد

چند ثانیه بعد استاد وارد wc شد.

استاد: بچه ها کلاس شروع شده ها

من: داریم میایم

استاد: بچه ها صدای کی بود تو کلاس می پیچید؟

(کلاس و wc دیوار به دیوار همن)

من: چه صدایی استاد؟

استاد: صدا خوندن

من: استاد ما که صدایی نشنیدیم… علی تو صدایی شنیدی؟

علی:نههههه

من: حتما از بیرون بوده ما که صدای آواز ماواز نشنیدیم

بعد رفتیم سر کلاس.

علی: سیب آوردم می خوری؟

من: نه حس گاز زدن ندارم.

علی در بهترین فرصت نصف سیب رو با یه گاز کرد تو دهنش و به زور داشت می جوید.

من: استاد ببخشید میشه سر کلاس سیب خورد؟

علی همون طور که داشت گاز می زد رنگش قرمز شد با اشاره به من می گفت نگو نگو

من:استاد ببخشید آقای ک.ل سوال دارن

استاد: بله آقای ک.ل

علی:

(دهن پر بود نمیتونست حرف بزنه)

استاد:سوالتونو بپرسید

علی : پههه ههههه

(پقی خندیدو کلی سیب از تو دهنش پاشید بیرون)

استاد: اگه حالت خوب نیست می تونی بری بیرون

علی به زور هر چی تو دهنش بود قورت داد و گفت نه استاد حالم خوبه

بعد استاد یه مثال داد بچه ها حل کنن بعد اومد سر وقت ما گفت چی شده بود؟ گفتم هیچی استاد اومد سوال کنه آدامس پرید تو گلوش.

………………………………

این ماجرایی که میخوام بگمو مهران تعریف کرد من واستون می نویسم (با کمی تغییرات):

کلاس برنامه نویسی پیشرفته:

استاد رو به دو تن از بچه ها می کنه ( مهران و سعید) و میگه: این پروجکتورو راه بندازید.

مهران و سعید دست به کار میشن و چون جا واسه لپ تاپ نبوده میذارنش رو صندلی.

استاد : اِ پس من کجا بشینم؟

مهران: استاد الان واستون یه صندلی میاریم

استاد: نه نمی خواد من وایستاده میشینم

(اینجا غیر از سوتی استاد، سوتی های دیگه هم هست)

و باز هم کلاس برنامه نویسی پیشرفته:

کلاس شلوغ استاد کلافه

به زور کلاس رو ساکت می کنه بعد بچه ها (واقع در آخرین ردیف) دوباره شروع به حرف زدن می کنن. استاد رگ به رگ میشه میگه …..

دیدگاهی بنویسید


بیا بنویسیم روی خاک، رو درخت، رو پر پرنده، رو ابرا

خردسال که بودم نه کلاس سه تار و موسیقی می رفتم، نه کلاس زبان آلمانی و نه استعدادم توی مدارس فوتبالی که نرفتم شکوفا شد. فقط هرجا تیکه کاغذ پاره ای پیدا می کردم مشغول نوشتن می شدم. این برگه ها رو همیشه دستم می گرفتم و می دادم بقیه بخونن ولی چون کسی نمی خوند، لاجرم خودم به زور واسشون می خوندم و احساس کول بودن می کردم.

این روند ادامه داشت تا اینکه بزرگتر شدم و یه روز پسرعمم غیر از جیگر، وبلاگی رو معرفی کرد که خودش صاحبش بود و جملات پائولو کوئیو و مارکز رو توش میذاشت. خب کور از خدا چی میخواد؟ منم یه وبلاگ تو میهن بلاگ ساختم و شروع کردم به نوشتن و همچنان توی وبلاگایی که دارم مینویسم و خوشحالم.

اگر به زندگینامه نویسنده ها دقت کنیم، می بینیم که هرکدوم برای نوشتن آداب خاصی داشتن. مثلا همینگوی صبح زود بیدار می شده و تا ظهر می نوشته و بعدش بیکار تا شب با در و دیوار ور می رفته. یا تولستوی فقط با خودنویس می نوشته و اگه کسی بهش مداد تعارف می زده، با مشت می کوبیده تو صورتش. خب منم مثل بقیه رسم خودمو دارم. حالا اینکه خودمو انداختم وسط این دوستان به این خاطر نیست که آدم شاخی باشم و اگه هم قرار بود پخی بشم تو این سن و سال باید می شدم. مثل ورونیکا راف که تو بیست و دو سالگی دایورجنت رو نوشت و بعد حتی از روی رمانش فیلم هم ساختن و عشقم شیلین وودلی هم توش بازی کرد.

قبل از نوشتن هر مطلب، چند روز فکر می کنم چی بنویسم که خدا رو خوش بیاد. بعد توی یه سررسید با خودکار شروع به نوشتن می کنم. نوشته ها رو توی ورد تایپ و بعد توی پنل کپی می کنم و روی انتشار کلیک می کنم. حالا حتما این سوال پیش میاد که چه آدم بیکاری هستم و خب این حرف درسته چون آدم بیکار و الواتی هستم و حتی نبودنم باعث راحتی بعضیا میشه و اگه یکی بیاد بزنه تو گوشم اگه چیزی بهش گفتم؟ اتفاقا میگم خیلی ممنون و خداحافظ.

دیدگاهی بنویسید


سه حکایت (قسمت چهاردهم)

من: تا حالا سینما رفتی؟
اون: نه
-: میخوای بریم؟
-: باشه بریم…… بعد هر فیلمی که بخوایم میذارن واسمون؟
-: وات ده هل؟ جان؟
——————————————————–
اون: سلام خوبی؟ کجایی؟
من: سلام خونه م
-: وقت داری بریم این کش شو*تم شل شده بدم گارانتی درستش کنه؟
-: وات ده هل؟ what خب باشه بریم
——————————————————–
ده سال پیش توی چت روم های یاهو مسنجر، وبلاگم رو تبلیغ می کردم. دختری بهم پیام داد و خودش رو بیتا بیست و نه ساله از تهران معرفی کرد:
بیتا: یو ای اس ال پلیز؟
من: حامد پونزده تهران.
بیتا وویس داد: (با صدایی زنونه) سلام چطوری جوجو؟!
من بدون بیان وات ده هل و در حالی که رعشه گرفته بودم مسنجر رو بستم، اینترنت رو قطع و سیستم رو خاموش کردم و دیگه هم هیچ وقت با اون آی دی لاگین نکردم…

دیدگاهی بنویسید


ناشناس ها

-: بیا چند طبقه بریم بالا، اصغر فرهادی داره کتابشو امضا می کنه ببینیمش. -: اصغر فرهادی کیه دیگه؟ نویسنده س؟ -: omg

اگه بخوام خیر سرم دقیق بگم، چند روز قبل از فوت مرتضی پاشایی بود که می خواستم برم نمایشگاه مطبوعات ببینم چه خبره و یکی از دوستان هم مرامی باهام همراه شد. رسیدیم و دم در مصلی گفت: «عه این یارو … چی بود اسمش؟» سرم رو برگردوندم و کزازی رو وسط یه مشت سیبیل دیدم. گفتم کزازی؟ گفت نه بابا این یارو مجری خاطره ها. سرم رو که بیشتر گردوندم مسعود فروتن رو دیدم که داشت با چند نفر کت شلواری بحث خیلی جدی می کرد. دوستم گفت: میخوام برم باهاش عکس بگیرم. گفتم «الان بری فحش میده.» لکن بی خیال شدیم و رفتیم تو سالن. احساس عذاب وجدان پیدا کردم و گفتم: حالا شاید حرفشون تموم شده باشه، برگردیم عکس بگیریم. برگشتیم ولی یار رفته بود و خرما بر نخیل.

جلال الدین کزازی
جلال الدین کزازی

 

تو نمایشگاه کتاب همیشه به همراهام میگم نذارید من کتاب بخرم چون هیچ کنترلی رو خودم ندارم و هی می خرم آی بدو آی بدو. این نمایشگاه کذایی هم ارواح خیکم به دوستم گفتم به هیچ عنوان، حتی اگه مجبور به ضرب و شتم شدی نذار من مجله بخرم. اما متاسفانه روش های قهری روی من جواب نمیده و باید فرهنگسازی درست بشم. در حالی که تو یه دستم مجله و تو یه دستم کلوچه، یهو از خواب پریدم، عیدو اینجا ندیدم و در ادامه رو هرچی خوابه که سرابه جا به جا خط کشیدم وای عیدو اینجا ندیدم (ساکت شو پلیز).

هن و هن کنان می رفتیم و شخصیت های معروف رو دید می زدیم تا اینکه یهویی دیدم نوری زاد وارد یکی از غرفه ها شد. به دوستم گفتم تو قدت بلندتره منم روم نمیشه برو از نوری زاد عکس بگیر. گفت کی هست؟ گفتم فعلا عکسو بگیر بعدا در گوشِت میگم.

نوری زاد

در حین و بین عکس گرفتن و دراز کردن گردن در بین جمعیت بودیم که یه مرد میانسال شیش تیغ جین پوش با ضرب زد رو شونه ام. گفتم منو گرفتن دیگه حالا سایتای خارجی میگن حامدو آزاد کنین. برگشتم. گفت کیه؟ با ترس گفتم نوری زاده. با غضب گفت کی؟ تو دلم گفتم این از اون ضد انقلابای تیره. دوباره گفتم آقای نوری زاد. با اخم خطرناکی گفت بابا میگم کیه؟ گفتم اوه اوه آقای دکتر نوری زاد. گفت «هی میگن نوری زاد خب کی هست اصلا؟ چیکاره س؟ very angry» البته خدا رو شکر قبل از اینکه نیاز به توضیحی از جانب من باشه، به یه بنده خدای دیگه گیر داد و من در رفتم.

عزم جزم رفتن کرده بودیم که دم یکی از غرفه ها باز نحس فروتن رو دیدیم که چندتا دختر نوجوون احاطه ش کرده بودن و باهاش عکس می گرفتن. این دوست منم با دویست سانت قد و سی سانت… نه حالا بیست سانت دیگه تهش پونزده سانت سیبیل گفت منم برم عکس بگیرم. رفت جلو زد رو شونه ی فروتن و با لبخند شیطنت آمیزی گفت عکس! zolfi فروتن گرخید و طوری گفت کجاس؟ که انگار ممکنه یه چهار بگیریم جلو شیکمش و حواسش نباشه. البته هدف اصلی من از این عکسی که گرفتم این دو نوگل نبودن و همونطور که توی تصویر هم مشخص کردم، بنده عاشق اون خانوم پشتی شدم و به این بهانه ازش عکس گرفتم تا بعدا تو شهر بگردم و عکسشو به همه نشون بدم تا آخر پیداش کنم و به عشقم برسم. فقط نمی دونم این دو تا رو چطوری پاک کنم از تو عکس؟

عکس با مسعود فروتن - یادگاری

قرار بود توی یکی از پردیس های سینمایی نزدیک، اصغر فرهادی با یه تعداد از بازیگرها و فیلمسازای معروف بیان تا از کتاب فیلمنامه های فرهادی رونمایی بشه و بعدش هم کتاباشو برای مردم امضا کنه. من هم با یکی از دوستان بطور کاملا اتفاقی حضور به هم رسوندیم. اول که اصلا فرهادی رو یادش نمی اومد و بعد از ارائه ی پاره ای توضیحات، یادش اومد که عه همون کچله. رفتیم دم کتابفروشی. حدود دویست سیصد نفر کتاب به دست تو صف بودن تا نوبت امضا شدنشون برسه ولی ما مثل شتر سرمونو انداختیم پایین و رفتیم تو.

چندتا بازیگر نیمه معروف اونجا وول می زدن ولی اطراف فرهادی که پشت میز نشسته بود خیلی شلوغ بود و فقط توی ال سی دی موبایل یکی از حاضرینی که داشت فیلم می گرفت، گوشه ای از کچلی سر فرهادی رو مشاهده کردیم. داشتیم به بیرون هدایت می شدیم که گفتم: «این ارسطوئه ها… پایتخت. نمی خوای عکس بگیری باهاش؟» گفت اون باید با من عکس بگیره.

سر اصغر فرهادی

و رفتیم دنبال کارمون.

آر یو کیدینگ می ۱: طرف اومده از شیش جا خودشو بریده و دوخته که نیکولا رو دیدم تو نمایشگاه. کی هست اصلا؟ وبلاگ می نویسه؟ خب منم واسه اینجا خودمو از هشت جا میشکافم و بخیه می زنم ولی نه تنها کسی دوست نداره ببینتم، بلکه اینایی هم که دیدن حالشون ازم به هم می خوره.

آر یو کیدینگ می ۲: -: سلام خوبی؟ کجایی؟ -: سلام خونه م. -: وقت داری بریم این کش شورتم شل شده بدم گارانتی درستش کنه؟ -: چی؟ ?what خب باشه بریم

دیدگاهی بنویسید


منم یه دونه بیشتر ندارم

احتمالا وقتی این سطور و می خونین، نتایج آرا اعلام شده و یا شور و شوق دور دوم رو دارین یا مایوس شدین و لب و لوچه اتون آویزونه و گفتم لوچه هوس آلوچه کردم. از اینا که تو درکه میفروشن و من تا حالا نخوردم چون بابام گفته بهداشتی نیست و ایضا غیر از یک بار هم گذرم به اونجاها نیفتاده.

اصولا آدمی هستم که خوره ی رای دادن دارم و برام مهم نیست فلانی چی میگه و چیکار می کنه و جو چطوریه. نه بخاطر اینکه حامی فلان نظامم و می فهمی مجبورم و یا تعصبی نسبت به این کار دارم. من رای میدم چون هیجان داره و وقتی نتایج اعلام میشه یا اونی که بهش رای دادم میاره یا نمیاره و این خیلی هیجان انگیزه مخصوصا تو مجلس و شوراها. صرفا فقط بخاطر هیجانش رای میدم اما نه … الان که فکر می کنم می بینم یه دلیل دیگه هم داره و اون گرفتن حال کساییه که ادعای از مابهترونی و دانای کلی دارن.

اولین باری که دست به این کار زدم سال ۸۴ بود. اون موقع سن رای پونزده سال بود. من از همون اوان کودکی مَنشی چپ گرایانه داشتم و دور اول به مصطفی معـ*ن رای دادم و مطمئن بودم حتما رای میاره و بعد که نتایج اعلام شد یک چیز خاصی خوردم. بالطبع دور دوم باید به هاشـ*ی رای می دادم و قصد همچین کاری هم داشتم اما یه روز که رفته بودم انقلاب سی دی بازی بخرم(!) یه شبنامه(!) از رو زمین برداشتم که نقل به مضمون نوشته بود همه خرپول ها و بالانشین ها به فلانی رای میدن پس مردم فقیر و روستایی و دورافتاده نشین چی؟ و در لحظه رعد و برقی زد و من متحول شدم و رایم صد و هشتاد و پنج درجه تغییر کرد.

چهار سال پیش هم باز همون منش نهادینه شده در وجودم سرشو باز کرد و تا ده روز قبل از روز رای گیری تصمیم داشتم رای به تغییر بدم اما جمیع عوامل مختلف باعث شد نظرم سیصد و شصت درجه بچرخه و یک محافظه کار تیر بشم. دلایل متقنی هم داشتم. حمایت قشر مرفه و سوسول!، توهین و سیاه نمایی شدید که متوجه بودم که خلاف واقع هستش و باید قبول کرد که اون موقع وضعیت نسبتا خوب بود. جو دانشگاه هم بی تاثیر نبود. دانشجوهایی که حداکثر مطالعه ی غیر درسیشون این بوده که یه بار از جلو روزنامه فروشی رد شده و تیتر خبرورزشی رو دیده بودن به یکباره فوق لیسانس علوم سیاسی شده بودن و ادعای اطلاعاتشون لایه ی اوزون رو جر می داد. اما تیر خلاص رو مشاهده ی کلیپ ورزشگاه آزادی زد که دخترا و پسرا دست در دست هم و در آغوش گرم یکدیگر بالا پایین می پریدن و اعضا و جوارحشون تکون تکون می خورد و همچنین بعضی از هنرمندا الفاظ زشتی رو نسبت به پرزیدنت اون موقع روا داشتن و بعدش هم که مناظره ها و … . اون زمان سایتم رو تا حد زیادی در حمایت از رئ*س جمبور اون موقع قرار دادم و تا الان هم که در خدمتتون هستم هنوز کامل به اصل خودم برنگشتم.

امروز به آقابنفشه رای دادم اما اگه بره دور دوم حتما به آقاشهرداره رای میدم. دلیلش اینه که دوست نداشتم یکی دو تا از کاندیدها برن دور دوم و چون آقاشهرداره به احتمال زیاد توی دور دوم حضور داره، در نتیجه به آقابنفشه رای دادم که اون دوتای دیگه نرن دور دوم. دلیل اینکه دور دوم هم به بنفشه رای نمیدم مشخصه دیگه. اگه نیست پس دو ساعته دارم فرش می بافم؟

دیدگاهی بنویسید


معرفی کتاب آن جا که پنچرگیری ها تمام می شوند

آخ آخ باز شب شد و من چت زدم و قلندر بیدار. می دونین، حالا که فضای اینترنت انت*اباتی شده و هرکی برا خودش یه نظرسنجی راه انداخته، منم می خواستم این بغل مغلا یه نظرسنجی بذارم ولی سایت قبلیم که هیتلر شد تصمیم گرفتم دیگه از این کارا نکنم. البته تو نظرسنجی هر سایت یه نکته نهفته اس. و اون هم این است که کاندید مورد حمایت اون سایت با صد درصد اختلاف نسبت به رقبا در صدر قرار داره.

و من این رو برنمی تابم … [ناگهان فریاد جمعیت طرفدار من]: مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل، مرگ بر انگلیس، مرگ بر کانادا، مرگ بر فرانسه، مرگ بر آلمان، مرگ بر عربستان، مرگ بر بحرین، مرگ بر اردن، مرگ بر امارات، مرگ بر ژاپن، مرگ بر کره ی جنوبی، مرگ بر دانمارک، مرگ بر هلند، مرگ بر قطر، مرگ بر کجا موند دیگه کمک کنین، مرگ بر سودان جنوبی، مرگ بر استرالیا.

بگذریم. همیشه بعد از نمایشگاه تب کتابخونی در من بالا می زنه و پارسال کتاب نازک خیالت راحت رئیس رو خوندم و معرفیش هم کردم اما امسال بخاطر یه وبلاگ تصمیم گرفتم یه کتابی رو از نظر بگذرونم. قبلا مطالب وبلاگ حامد حبیبی رو دنبال می کردم و همچنین داستان دنباله دار طنزی که توی همشهری داستان می نوشت.

خوشم می اومد. طنز خوبی داشت. خواستم یه کتابی هم ازش داشته باشم بنابراین کتاب آنجا که پنچرگیری ها تمام می شوند رو بخاطر بردن جایزه ی گلشیری انتخاب کردم و خریدم و خوندم. چند تا داستان کوتاه توی کتاب هست که اگه راستشو بگم با هیچ کدومش حال نکردم. اکثرشون یه فضای غیرواقعی و تقریبا سورئال داشتن که من اصلا با این سبک حال نمی کنم.

میشه گفت تو هیچ کدوم از داستان ها طنزی وجود نداشت. اصلا یه فاز دیگه بودن. تنها خوبیشون این بود که کوتاه بودن و نثر روانی داشتن و زود تموم می شدن. البته کتاب قیمتی هم نداره، دو و پونصد چی میدن آخه. شرت هم نمیدن. من خودمو با برگ درخت پلاتانوس ارینتالیس بپوشونم ارزونتر درمیاد. خلاصه اگه خواستین کتابو بخرین که پیشنهاد می کنم در کنارش از فروشنده یه پفکی قاقا لی لی ای چیزی هم بگیرین، باید عرض کنم که انتشارات ققنوس کتابو چاپ کرده.

و در آخر توجه شما رو به جمله ای قصار جلب می کنم. «باران همیشه می بارد، اما مردم ستاره را بیشتر دوست دارند، نامردیست آن همه اشک را به یک چشمک فروختن!» البته ناگفته نَمونه که من برف رو بیشتر دوست دارم و سفیدبرفی رو بیشتر اگه این هفت تا ازگل بذارن.

دیدگاهی بنویسید
  • صفحه 1 از 3
  • 1
  • 2
  • 3
  • <