پارسال بخاطر وقت زیادی که داشتم تونستم اکثر فیلمای مهم روز ایران و دنیا رو ببینم و خب حالا شاید صلاحیت این رو داشته باشم که درباره بهترینای پارسال نظر بدم. سینمای ایران که سال متوسطی داشت و هیچ فیلمی نبود که نسبت به بقیه یه سر و گردن بالاتر باشه و مثل بفرمایید شامیا بگیم واو اوه مای جیسز ولی از بین همین فیلم ها هم من پرویز رو انتخاب می کنم که البته فقط توی چندتا سینما اکران شد اما هم ایده و هم پرداخت خوبی داشت و فیلمی بود که از یاد بیننده نمیره.
اما در مورد فیلمای خارجی انتخاب کردن خیلی کار سختی نیست و مطمئنا برای ما ایرانیا بین ستاره ای با فاصله ی زیاد بهترین فیلم پارساله. محبوبیت فیلم رو هم میشه از سینماتک ها فهمید که از اول امسال تقریبا هر روز یک یا دو سانس رو به بین ستاره ای اختصاص دادن و اگه کسی مشتاق دیدن فیلم روی پرده ی سینما بود باید از چند روز قبل گوش به مانیتور منتظر باز شدن سانس جدید می نشست. به نظر من که ارزششو داره آدم هفت هشت هزار تومن بده و فقط سکانس های سیاره ی میلر رو توی سینما ببینه.
بین ستاره ای رو کریستوفر نولان ساخته که کارگردان مورد علاقه ی من و اغلب فیلم دوستای ایرانیه و هر فیلمی که می سازه شاهکار از آب درمیاد. فیلم با عقده ای بازی فقط اسکار بهترین جلوه های ویژه رو گرفت و حتی نامزد بهترین فیلم و بازیگر هم نشد. البته ایرادای کوچیک فیلم هم اینه که یک ساعت اولش بی دلیل ریتم کندی داره و همینطور آخر فیلم که هپی اند میشه و همه به خوبی و خوشی به هم می رسن و در کنار هم خوشبختن که حداقل من اینطوری دوست ندارم و بدبختی رو بیشتر ترجیح میدم. در آخر هم توصیه ی اکید می کنم اگه به علم علاقه دارین و اگه هم ندارین فیلم رو ببینین و نمره ای هم که میدم نه از دهه.
پی نوشت: عکس زیر هم از بخش سیاره میلر فیلمه، که برای نیومدن بازی جی تی ای پنج واسه کامپیوتر تصویر سازی شده. یه سری از عکسا رو هم که اینجا گذاشته بودم البته جی تی ای چندوقتیه واسه کامپیوتر اومده فقط کرک نشده!
مامانت قربونت بره
