حامداچ

خب گویا قراره این مذاکرات رو اعصاب بعد از یک دهه تموم بشه و نتایجش هم معلوم. اما فکر نمی کنم این توافقات تاثیری روی زندگی من و امثال من داشته باشه. چون چرا؟
میگن دلار میشه هزار تومن. خب بشه. من نه پس انداز دلاری دارم که نگران باشم و نه خرید اقلام خارجی. اگه دلار گرون بشه حداکثرش اینه که کارت گرافیک نیم سوزمو خودم لحیم کاری می کنم و دوباره می تپونم سرجاش و به مانتیور چشمک زنم عادت می کنم. وانگهی، اگه دلار هزار تومن هم بشه باز وضعیت همینه.
میگن اقتصاد خوب میشه، ماشین ارزون میشه. الان همین عکس زیر که برای خوشحالی بعد از توافقه، بهتر از هر شرح و کلامی داره توضیح میده. ماشین خارجی سوارن که سان روف هم داره و از اینکه توافق باعث بهبود اقتصاد و ارزون شدن ماشین میشه دارن شادی می کنن. خب چه بهبود پیدا کنه چه نکنه ما اول و آخرش باید نهایت پراید سوار شیم. هرچند پراید هم دیگه بعید به نظر می رسه. بدون ماشین هم که از این خانوما خبری نیست و پیرزن بیوه هم بهت بله نمیگه.

میگن که پاسپورت ایرانی ارزش پیدا می کنه و تو کشورای دیگه به ایرانیا احترام میذارن. خب میخوام نذارن. حداکثر برخورد من با یه خارجی اینه که شاید توی خیابون نزدیک خونه امون ازم آدرس بپرسه و منم جواب بدم اوکی گود، ایران ایز بیوتیفول آیم فاین اند یو؟
میگن ما تونستیم برنامه ی هسته ایمون رو نگه داریم و این باعث غرور و عزت ملیه. وقتی تو برخورد با بقیه احساس این رو دارم که میخوان جیبمو خالی کنن یا باید یه کاری براشون انجام بدم و اندازه تاپاله واسه کسی ارزش ندارم، عزت میخوام چیکار؟ کجام بذارم؟
اصلا در کل چه هسته ای داشته باشیم و چه نه، چه تحریم باشیم و چه نه، خیلی به حال من توفیری نداره و در هر صورت هیچ پخی نیستم و به زندگی نباتی خود ادامه میدم و از زندگی خود دلشادم ارواح عمه ام. و این بود بیانیه ی من. البته همچنان بی صبرانه منتظر بیانیه مهم حمیدرضا احمدآبادی درباره توافق هسته ای هستیم.

پی نوشت: یه جا خوندم نوشته بود: “حالا که توافق شد، شاید دلار بشه ۸۰۰ تومن، شاید بنزین دوباره بشه ۸۰ تومن، شاید دوباره بیب بگرده، اما … اما من دیگه ۲۰ ساله نمیشم.” خب به لوزه ام. غصه بیست سالگی ملت هم باید بخورم؟ آره؟ هرکی گفت آره خودش بیاد بخوره…