شاید عقتون بگیره. من خودم عقم می گیره وقتی تو وبلاگا شعرای عشقی می بینم و فی الفور صفحه رو می بندم. همیشه عقم می گرفته حتی همین الان که دچارش شدم نیز همین وضعیته. اما چون شعر خودمه خیلی هم باهاش حال می کنم و عقم نمی گیره ولی شاید شما عقتون بگیره و اگر عقتون گرفت بجای بستن صفحه مطالب دیگه ی سایتو بخونین. منم برم عقمو بزنم. فکر کنم گویی حام*له شدم.
—————————————————————
بانوی مو سیاهم ، دلم میخواد بیای و ، بشینی تو نگاهم
برای من بمونی ، برای من که هرجا ، آروم و سر به راهم ، برای دیده ی تو ، تنهاترین پناهم
عمریه چشم به راهم ، منتظر حضورت ، غرق فغان و آهم ، از سختی و غرورت
برای حفظ این عشق ، خون دلایی خوردم ، سعی و تلاشای من ، اگه نگیره مُردم
بهار من نداره ، گرمی و سبزی اصلا ، اگه بخوای بگیری ، این عشق خوبو از من
فرشته ی خدایی ، روی زمین خاکی ، تو دنیای کثیفش ، فقط تویی که پاکی
دقایقی رو بگذار ، ثانیه هایی کوتاه ، صداتو من بشنوم ، فرشته ی موسیاه
اگه تو رو نبینم ، میفتم و می میرم ، تو بغلم همیشه ، زانوی غم می گیرم
اما صدات مرهمه ، تسکین هر دردمه ، گرمای تو کلامت ، ضد دل سردمه
نذار دلم بمیره ، دلی که گوشه گیره ، نذار با بخت تیره ، رنگ سیاه بگیره
نذار که این دلخوشیم ، حالت شک بگیره ، عشق سفید قلبم ، سیاه شه لک بگیره
—————————————————————
زیر بارون راه میرم ، خیره شدم به مردم ، به چهره ها صورتا ، که توی شب میشن گم
توی خیابون هرکی ، رد میشه از کنارم ، فکر می کنم تو هستی ، تنهاترین نگارم
دلم میخواد سکوت و ، هوای بارونی و ، یک شب تاریک و خیس
دلم میخوادش تو رو ، تویی که تو زیبایی ، برام شدی یه تندیس
نوای آسمونیت ، تو رویای شبامه ، صدای زیر و نابت ، با هر صدا باهامه
برای ذهن خسته ام ، برای تشویش قلب ، بیا بشو تسلا
زخمای روح من رو ، با نفس مسیحا ، با دستای لطیفت ، سریع بکن مداوا
بانوی خوبِ ماهم ، درگذر از گناهم ، تا وقتی دنیا هستم
بانوی مو سیاهم ، کمی بکن نگاهم ، منی که تنها هستم
ای بت شش دست هند ، عبادت تو خوبه ، هر تپش از قلب من ، به یاد تو می کوبه
پسر : آه ای عشق من ! تو را بسیار دوست می دارم ! فقط هیچ پول ندارم ! هیچ شغل و درآمد ندارم ! دوزار سوات ندارم ! تیپ و قیافه هم یخ ! ماشین و موبایل هم که بی خیل ! مکا&ن هم ندارم !
دختر : پس چی داری ؟
پسر : یک قلب پاک که با عشق فراوان تقدیم تو می نمایم.
کلا همیشه به فلسفه و روانشناسی و ادبیات علاقه داشتم اما عقل سلیم حکم می کرد که دور علایقم خیط بکشم و به فکر خربزه باشم که چیز … که نمی دونم چی آبه. هرچند معتقدم کسایی که وارد ریاضیات و علوم ریاضی و مشتقاتش میشن ذهن آماده تری واسه پذیرش سایر علوم دارن و اینو به عینه و وقتی با دانشجوهای حقوق همکلام میشم می فهمم. یا دانشجوهای مدیریت که ضرب و جمع معمولی هم براشون کابوسه. چکیده ی کلوم اینکه ریاضی مغزو فرش! (یعنی تازه) نگه می داره.
خب من یکی از رشته های مهندسی رو دارم به اتمام می رسونم و درحالیکه به علوم انسانی علاقه دارم. اصولا هم کسایی که مهندسی می خونن بیشتر به فکر کار و درآمد و پول هستن و اصلا براشون مهم نیست که آدما رو رفتارشناسی کنن و جامعه رو فرضا آسیب شناسی. سرشون تو جبین خودشونه و بعد از یک عمر زندگی ایده آل می میرن و بعد از چند سال شروع به پوسیدن می کنن و چندسال بعدترش بسته به موقعیت مکانی تبدیل به نفت یا گاز و حتی زغال سنگ میشن. حالا در این اوضاع من به علوم انسانی علاقه دارم و اکثر کسایی که میشناسم این علوم رو پست تر از تفاله ی بینی می دونن و اگه بهشون بگی فلان فیلسوفو میشناسی؟ کتاباشو خوندی؟ میگن اگه پول توشه بده ما هم بخونیم.
خب با این اوصاف نباید انتظار داشت که مثلا من معنی اگزیستانسیالیسم رو بفهمم حتی اگه یه کتاب دویست صفحه ای درباره اش خونده باشم. راستش یه جایی از کتاب اندیشه اسلامی درباره اعتقاد اگزیستانسیالیست ها به جدایی علم از دین پرداخته بود و من از کلمه ی اگزیستانسیالیسم خیلی خوشم اومد و اولش سعی کردم سه بار پشت سر هم تکرارش کنم و هنوز موفق بدین امر نشدم اما از تلاش دست برنخواهم داشت و تا رسیدن به مقصود از زور زدن دریغ نخواهم نمود.
خب بعد یه گشتی زدم و به کتاب تهوع ژان پل سارتر رسیدم که معروفترین رمان ادبی درباره اگزیستانسیالیسمه. تو خود کتاب اشاره مستقیمی به بحث اصلی این جریان نمیشه اما در قالب داستان تقریبا همه ی درونمایه های فلسفه ی سارتر رو بیان می کنه. البته کتاب بیشتر از اینکه داستانی باشه فلسفیه و اصلا داستان خاصی نداره و اتفاقات و گفتگوها طوری چیده شدن که سارتر منظورشو برسونه. مثلا یکی از شخصیتای داستان ، آنی ، دوست دختر آنتوان رو کانتن (شخصیت اصلی کتاب) که چند سالی با هم گشتن و خوردن و حال کردن و حالا چهارساله که از هم جدا شدن ولی طرف هنوز دلش پیش دختره گیره و بالاخره می بینتش و جای اینکه بغلش کنه و لاو بترکونن داره باهاش درباره وجود و تهوع حرف می زنه.
گرخیدین؟
یا یه شخصیت دیگه داره که باصطلاح بهش میگن دانش اندوز. الاغ میشینه به ترتیب حروف الفبا همه کتابا رو می خونه و درکل آدم زاغارتیه که هیچ کس ازش خوشش نمیاد. این دانش اندوز بدبخت هم مثل من ، انسان دوسته و حاضره از حق خودش بگذره تا سایر آدما احساس آرامش داشته باشن. شخصیت اصلی هم کلی باهاش بحث می کنه و حسابی هم حالشو می گیره. آخرش هم وقتی دانش اندوز تو کتابخونه نشسته دوتا پسر نوجوون پیشش میشن و اونم چون انسان دوسته، بدون منظور یکی از پسرا رو نوازش می کنه و آخرش هم از نگهبان یه کتک مفصل می خوره و دچار یاس فلسفی میشه و خودشو گم و گور می کنه.
کتاب تهوع هفتاد و خورده ای سال پیش نوشته شده و اون زمان سارتر و سیمون دوبوآر و کمی هم آلبر کامو سردمداران جریان ادبی و فکری این مکتب تو قرن بیستم بودن و هستن که نویسنده های بزرگ قرن بیستم هم تشریف دارن این دوستان. اما از من حقیر نخواین فلسفه ی اگزیستانسیالیسم رو براتون توضیح بدم چون خودم کاملا نخو نگرفتم هرچند یه چیز کلی دستگیرم شده ولی پیشنهاد می کنم برای مطالعه بیشتر به صفحه ویکی پدیای اگزیستانسیالیسم رجوع کنین. و بدرود!
پارسال همین موقع ، شاید تصور همچین روزایی رو داشتم. ته ذهنم می دونستم که اتفاقاتی که قراره سال هشتادو نه برام بیوفته چیا هستن. در رابطه با بقیه آدما هم یه تصویر کلی از آینده اشون داشتم و الان هم می بینم که تصورم درست بوده. در رابطه با کل دنیا و مسائل کلی کشور هم تا نه ماه اول سال اتفاق خاصی رخ نداد. غیر از مسابقات ورزشی مثل جام جهانی و بازیای آسیایی ، اما این سه ماهه ی آخر پر از خبر و اتفاقات غیرمنتظره بود. مخصوصا این اواخر.
اوایل امسال (تا چند روز دیگه پارسال) تو اوج اعتماد به نفس بودم. فکر می کردم الویس پریسلیم. آخه موهامو مدل پریسلی آب شونه می کردم و می کنم! دلیلش هم سایتم بود. بالاخره بازخورداشو می گرفتم و از اینکه یه کار جدید انجام دادم خرکیف بودم. اما دوماه از سال نگذشته بود که ترتیبشو دادن. منتظر وقوعش بودم. حتی انتظار بدترشو هم می کشیدم. اوایل آبان هم که هیتلر شد و تیرخلاصی به پیکره ی سایتی بود که حال خیلیا رو گرفته بود و به خودم و خیلیا هم کلی حال داده بود.
چند روز بعد از اینکه تعهد دادم تو سایت درباره دانشگاه ننویسم ، اتفاقات عجیبی رخ داد و به شکل خیلی مسخره ای برای اولین بار با خانوم حرف زدم. می دونستم نرم کردن دلش خیلی سخته و پیش بینی می کردم همینجوری هلو برو تو گلو نباشه. الان هم ده ماهه که دست و پا می زنم و تو این مدت سر این قضیه اتفاقات زیادی افتاده که شاید تو رمانا و خاطرات عشقی زیاد خونده باشین.
کلا هشتادو نه سال بهتری از هشتادو هشت بود و هشتادو هشت هم بهتر از هشتادو هفت. امیدوارم سال نود هم برای من هم برای همه بهتر از امسال باشه. اما نکته اینه که واسه من نود خیلی مهمتر از سال های قبله. امسال باید تصمیم بگیرم برای کنکور بخونم یا تو کلاسای آموزشی خارج از دانشگاه شرکت کنم. کار کنم یا درس بخونم. از بچه های دانشگاه جدا میشم و درگیر مسائل سربازی و شاید هم معافی میشم. مهمتر از همه تکلیف عشق فعلا بی سرانجامم شاید مشخص بشه. درکل اگه حادثه ی غیرمنتظره ای اتفاق نیوفته سال خوبی رو واسه خودم پیش بینی می کنم و قدر مسلم اینه که نود بعد از هشتادو شیش که کنکور دادم ، مهمترین سال زندگیمه.
اما با پایان امسال ، دهه ی هشتاد هم به آخر خط می رسه. ده سال پیش من بچه بودم و تو مقطع راهنمایی درس می خوندم. از نظر درسی و معدل نفر اول مدرسه بودم و بخاطر شخصیت خاصی که داشتم بیشتر دانش آموزا و معلما منو میشناختن. در رابطه با شخصیت و رفتارم تو دوران کودکی و نوجوونی بعدا توضیح میدم. به هرحال اون موقع فکر می کردم ده سال بعد تو یکی از دانشگاهای تهران درس می خونم که نشد و حالا سال دیگه فارغ التحصیل دانشگاه آزاد میشم. کلا اون موقع برنامه ی وتصویر خاصی از آینده نداشتم اما درکل دهه ی هشتاد خیلی می تونست بهتر رقم بخوره.
اما دهه نود خیلی برای من که بیست و خورده ای سن دارم مهمه. بیس زندگیم تو این دهه شکل می گیره. استقلال ، شغل ، مسئولیت ، مسکن ، استرس غیر درسی و شاید هم ازدواج که این آخری رو بیشتر از بقیه دوست دارم! دهه نود واسه همه هم سن های من مهمه. شاید تو این مدت خیلی از کسایی که میشناسیم فوت کنن و شاید هم خودمون ریق رحمتو هورت بکشیم.
حالا اگه ده سال پیش فکر می کردم که ده سال بعد از یه دانشگاه معتبر مدرک می گیرم – که نگرفتم – الان هم فکر می کنم ده سال بعد یه شغل مناسب و یه خونه ی راحت و یه زن خوشگل! و یه زندگی آرومی دارم هرچند دوست دارم تاثیرگذار هم باشم. صریح تر بگم ، دوست دارم آدم شناخته شده ای باشم. ببینیم چی پیش میاد و خدا چی میخواد.
در آخر عیدو سال جدیدو بهتون تبریک میگم و شاید از ته دل نباشه ، اما دوست دارم امسال همه خوشحال باشن و غم نداشته باشن و به آرزوهاشون برسن.
