برخلاف خواسته ای که دارم و دلم می خواد سن خودم و کسانی که دوستشون دارم بالا نره و به پیری نزدیک نشیم، عمرمون مثل ماشین های از مابهترون با سرعت هرچه تمام تر به پیش میره و گرد پیری بر سر و صورت پاچیده میشه.
فیلم نبراسکا روایتی از همین دوران پیریه. دوران آلزایمر و خستگی، بی آرزویی و وبال بودن. نبراسکا محصول ۲۰۱۳ آمریکا و به کارگردانی الکساندر پین هست که نامزد اسکار بهترین فیلم و چند جایزه ی دیگه هم بوده که حداقل توی اسکار چیزی گیرش نیومده.
فیلمبرداری فیلم از ابتدا بصورت سیاه و سفید انجام شده و با اینکه همه با این فیلمبرداریش حال کردن اما من به شخصه دلیل قانع کننده ای برای این کار پیدا نکردم و به نظرم کارگردان خواسته تیریپ کلاسیک بازی برداره و بگم منم آره خیلی روشنفکرم و سینما مُرده و هیچکاک کارگردان بود، اورسن ولز فقیه بود … . فیلمنامه هم با اینکه کمی کُند پیش میره ولی انسجام و البته پایان بندی خوبی داره و با اینکه فیلم درام هست اما وسطش تیکه های بامزه ای به همدیگه میندازن که بیشتری رو مادر خانواده، زنی هشتاد ساله میندازه و همه اش هم از دم مثبت هیجده.
همه چیز فیلم خوب بود اما راستش به دلم ننشست. شاید اگه منم یه پیرمرد نود ساله بودم و هیچ جام چفت و بست نداشت و دائما زیرم سوند بود، از دیدن فیلم لذت می بردم. هرچند من خودم به زودی پیر میشم اما خیلی با دنیای پیرها ارتباط برقرار نمی کنم. جدا از این مسئله، فیلم بخوبی زندگی واقعی آمریکایی ها رو نشون میده. واقعا خسته شدیم بس که نیویورک و واشنگتن و سانفراسیسکو و شیکاگو و تگزاس رو دیدیم. این فیلم یکی از ایالت های مرکزی و بی آب و علف ایالات متحده رو به نمایش میگذاره که مردمش بیکارالدوله هستن و همش تو کافه ها و پای تلویزیون پلاسن.
در آخر نمی دونم دیدن فیلم رو پیشنهاد بدم یا نه، ولی بازیگرهای مسن و نابازیگرها بازی خوبی رو به نمایش گذاشتن و داستان فیلم هم جالبه (پیرمردی که توهم زده یک میلیون دلار برده و حالا گیر داده بره بگیره) و همچنین دیدن زندگی واقعی یانکی های استکبار جهانی خالی از لطف نیست.
دیدگاهی بنویسید
